TENERIFE – LA GOMERA – EL HIERRO

Hoewel we onder de indruk zijn van het ruige landschap van de eerste reeks eilanden die we bezochten, merken we dat we allebei de bomen en bossen missen die we thuis zo gewoon zijn (als we al het beton daar even negeren tenminste…). Het is de hoogste tijd voor wat groen en we varen naar het noorden van Tenerife – het grootste van de Canarische eilanden – waar we hoge verwachtingen hebben van het Anaga natuurpark. We worden er niet teleurgesteld. Het is er zalig wandelen in de schaduw van de laurierbomen. De lucht is vochtig, sinds lang horen we weer vogeltjes kwetteren en je ruikt bos…Heerlijk! We worden er wel geconfronteerd met onze conditie of wat daar nog van over is. Na 8 maanden op een zeilboot waar we alle goede voornemens om regelmatig te gaan hardlopen hebben genegeerd, kruipt deze wandeling ons in de kleren. Overmoedig kozen we voor de ‘circular’ van 4 uur maar door het hoogteverschil werden dat er al gauw 5. Helemaal versleten kwamen we terug op Puff maar wel heel relaxed door onze overdosis natuur.

Niet alleen op Tenerife kunnen we onze groene honger stillen. Ook op La Gomera worden we getrakteerd op een uitgestrekt stuk bos. Helaas heeft hier in 2012 een grote brand gewoed die een groot deel van het Garajonay natuurpark heeft verwoest. Er werden sindsdien allerlei maatregelen genomen om dit stuk natuur te herstellen en ondertussen hebben de jonge bomen en struiken het heft weer in handen genomen. Maar toch zijn de gevolgen van de brand nog steeds duidelijk merkbaar met grote stukken van de bergwanden die gedomineerd worden door zwartgeblakerde kale boomstammen. In El Hierro rijden we dan weer met ons huurautootje door de naaldbossen van El Pinar. Een lange weg slingert zich daar tussen de bomen en biedt om de zoveel bochten een indrukwekkend uitzicht op de kliffen die de oceaan induiken.

Op de 3 eilanden worden we telkens weer verrast door de abrupte overgang van de verschillende ecosystemen. Het ene moment wandelen we onder de bomen door en picknicken we met zicht op groene bergflanken, terwijl we een paar kilometer verder over een maanlandschap van zwarte lava klauteren. Het is en blijft een fascinerend geheel waarbij elk eiland zijn eigen charme uitstraalt. Toch is alles een stuk dorrer dan het normaal is. Zo heeft het op El Hierro al 14 maanden niet meer geregend waardoor veel van de plantengroei er maar droog bijstaat.

We genieten niet alleen van de natuur maar ook wel van het stadsleven. We zagen er een beetje tegenop om na Las Palmas in Gran Canaria weer bij een grote stad te gaan aanleggen maar Santa Cruz de Tenerife is in niets te vergelijken met Las Palmas. We liggen in de haven net naast het Plaza de Espana en vandaar duiken we direct de verkeersvrije straten in. We vinden er leuke cafeetjes, hippe restaurantjes maar evengoed de typische kleine, superongezellige Spaanse bars waar mannen en vrouwen aan hun koffie zit te lurken aan een bruine bar terwijl er levendig over elk mogelijk fait divers gediscussieerd wordt. Santa Cruz heeft een charme en ademt een gezellige levendigheid uit die we in Las Palmas misten. Met de Tranvia is het een korte tocht naar zusterstad San Cristobal de La Laguna. Daar kuieren we in het oude stadscentrum door smalle straatjes tussen de statige en kleurrijke gebouwen. Ook in de haven heerst een leuke sfeer. We zien er Wayward terug, het Britse koppel dat ook in de baai van Las Palmas met hun zeilboot voor anker lag. Waar we toen niet de gelegenheid hadden om elkaar wat te leren kennen, zitten we nu algauw gezellig met een flesje wijn en een hapje te kletsen in de kuip van Puff. En ook met onze buurman Per, een Zweedse solozeiler hebben we leuke babbels.

Er is nog veel te zien en te doen op Tenerife als we besluiten verder te varen. Maar helaas laten de heersende winden het niet toe om nog een paar dagen (comfortabel) ankeren in een idyllische baai helemaal in het noorden. De Teide beklommen we al een paar jaar geleden en het zuiden kan ons niet zo bekoren met zijn massatoerisme. We besluiten dan ook een nachtje door te varen en meteen koers te zetten naar La Gomera. Dat betekent een tocht die bestaat uit een afwisseling van windstille zones onder de eilanden en de volle laag wind in de acceleratiezones tussen de eilanden. Het is continu anticiperen op wat mogelijks komen zal. We varen dus de ganse tijd met 2 reven in het grootzeil want van het ene moment op het andere wakkert de wind hier aan van 15 naar 35 knopen en meer… Om dan opeens weer helemaal weg te vallen. Motor weer aan en klapperende voorzeilen weer wegrollen is dan de enige optie. Als we in de buurt komen van San Sebastian de La Gomera krijgen we ineens vol stroom tegen. Iets wat we niet meer gewoon zijn sinds we Frankrijk achter ons gelaten hebben. Puff en ik ploeteren ons er in de vroege ochtenduren doorheen terwijl Kris van zijn welverdiende rust geniet na zijn laatste nachtwacht. Ik zit ondertussen gans de tijd naar het wateroppervlak te staren in de hoop de walvissen te zien die hier in de buurt te spotten zijn. Maar helaas is dit niet het juiste seizoen en laten de grote loebassen zich niet zien. De dolfijnen zijn wel trouw op post en komen regelmatig langs de boeg zwemmen. De ene groep is al nieuwsgieriger en speelser dan de andere maar elke keer opnieuw is het leuk gezelschap onderweg.

Ook aan menselijk gezelschap is er geen gebrek. We leerden alweer nieuwe mensen kennen maar lopen ook oude bekenden tegen het lijf. Zo zie ik opeens de Osborn liggen in La Gomera, de Deense boot waar we een paar maanden geleden Rabat mee uitvaarden. In El Hierro krijgen we bezoek van een vriend van Kris en we lopen we de belgen van Tahé weer tegen het lijf. Die hebben we voor het laatste gezien in Cascais in Portugal. En als we onze vrienden van de Choctaw – waar we in La Palmas tijdelijk afscheid van namen – op de hoogte brengen van onze plannen om vanuit Santa Cruz de Tenerife rechtstreeks naar La Gomera te varen, krijgen we al snel een berichtje dat ze ons komen vergezellen. Een paar dagen later komen ook zij na een pittige nachttocht de haven van San Sebastian binnenvaren en is het vrolijke botenduo weer herenigd. Er wordt volop bijgekletst, de gezelschapsspellen worden weer bovengehaald en het eiland wordt verkend met de huurauto: de bossen, de imposante rotsen en groene valleien, de dorpjes, de lokale restaurantjes, de bananenplantages en het hippie gebeuren in Valle Gran Rey. We genieten met volle teugen. De ideale plek dus om de Puff – Choctaw stempel achter te laten. Op de verschillende eilanden vind je op de muren van de kades de logo’s van de bootjes die hier vertrekken naar verre oorden. De Puff 2014 versie vonden we al in Santa Cruz terug, met iets verderop de kersverse tag van onze Temanu’a vrienden. En in La Gomera staat Puff ook al een paar jaar naast de handtekening van onze Ojala vrienden te pronken in de Blue Marlin Sailor’s bar. We konden dan ook niet achterblijven en samen met Liza ga ik aan de slag om de 2020 versie van onze Puff tag naast het Choctaw logo op de kademuur van San Sebastian vast te leggen. Die zitten een dag later wel helemaal onder het stof want we krijgen nog een zandstorm over ons heen. Van de wind in die storm hebben we niet zoveel last. De haven ligt supergoed beschut. Maar de hele dag is het eiland in een bruine mist gehuld, een mist van woestijnzand in de Sahara. Het creëert een rare sfeer waarbij alle bergen rondom ons verdwenen zijn in een bruingele waas en alle geluiden vreemd gedempt worden. De dag erna zit de ganse haven en stad onder een laag superfijn zand. Het wordt borstelen en spoelen om het weer van Puff af te krijgen want zelfs met de 35 knopen wind die ons een paar dagen later naar El Hierro stuwen, waait het zand niet van de lijnen en verstaging af.

Net als in Tenerife verblijven we op La Gomera en El Hierro in of bij de hoofdstad. Maar veel hoofdstad is er op deze laatste 2 eilanden niet aan. San Sebastian de La Gomera lijkt eerder een dorp met een groot plein waar alles in gereedheid gebracht wordt voor het Carnaval. Waar dit een groots feest zou zijn op Tenerife en Gran Canaria, straalt het hier een volkse sfeer uit. We zijn getuige van de voorverkiezingen van de verschillende koninginnen Carnaval: de ‘Reine Carnaval’ van de jeugd, de reina van de volwassenen en ook de reina van de bejaarden…. Het ganse dorp (of stad) heeft plaatsgenomen op een stoeltje op het plein en bekijkt de parade goedkeurend terwijl de jury haar taak om de beste kandidaten eruit te pikken zeer ernstig lijkt te nemen. Elke dag is er wel iets te doen en dat terwijl het nog 2 weken duurt voor het eigenlijk Carnaval is… Tegen die tijd zijn we in El Hierro, het kleinste en rustigste eiland van de hele groep. De haven ligt er op 9 km van de hoofdstad Valverde. Hier geen historische gebouwen of hippe restaurants maar wel een authentieke sfeer en een prachtig uitzicht bij helder weer. Rondom de gloednieuwe haven is zo goed als niets. Geen bakker, geen winkel, enkel een bar van de wachthal voor de ferries. Er is wel een busje dat een paar keer per dag over en weer rijdt naar Valverde. Eigenlijk is het eerder racen dan rijden. Als ik met Liza van de Choctaw aan de bushalte sta te wachten zien we het klein blauwe gevaarte de hoek omscheuren. De chauffeur voldoet aan elk cliché als hij met zijn racehandschoenen aan ons busgeld ontvangt en even later de bergweg opstuift. Ook op dit zuidelijkste eiland gaan we net als in La Gomera met de Choctaw op verkenning in een huurwagen. Het is de makkelijkste manier om overal te geraken en als je veel wilt zien, zelfs goedkoper dan het openbaar vervoer.

In El Hierro zit het kleine wagentje helemaal volgestouwd want we hebben bezoek van David, een vriend en ex-collega van Kris. Zever en zwans vieren dan ook hoogtij op de Puff en in de huurwagen. Met een hond en 5 volwassenen cruisen we in onze VW Polo het eiland rond. En als we bij de vuurtoren van Orchilla door de grotten en tunnels klauteren die zich door de lavastromen ondergronds gevormd hebben, komen we echt helemaal aan het einde van de Canarische eilanden uit…. Het gat dat uitmondt in de rotswand kijkt uit op een uitgestrekte Atlantische oceaan met ergens onzichtbaar in de verte Kaap Verdië. Een heel ander continent en andere wereld….

We zijn weer aan het einde van een hoofdstukje van ons avontuur en hebben alle tijd genomen om de Canarische eilanden wat beter te leren kennen. Enkel La Palma hebben we niet bezocht omdat het wat uit onze vaarroute lag en we daar een negental jaar geleden ook al rond toerden. Ook de imposante Teide hebben we toen ‘beklommen’ (of toch het topje want de rest gingen we met de kabellift omhoog). De eilanden hebben ons ook deze keer een beetje vanalles gegeven. Ruw, imposant, donker en ruig maar ook glooiend en groen. Zeker in de meer westelijk gelegen groep krijg je ondanks de heersende droogte van het laatste jaar een enorme verscheidenheid aan natuur. Het enige wat we op dit deel van de reis gemist hebben zijn leuke ankerplekjes. De rotsige bodem, de heersende winden en de continue deining die veel van de ankerplaatsen komt binnenrollen maken het niet zo comfortabel. De laatste leuke baai waar we heerlijk konden relaxen is alweer geleden van Lanzarote. Maar we maken het op het einde nog een beetje goed met een tussenstop aan Valle Gran Rey. Behalve de betonnen kade waar je kunt aanliggen is de vissershaven er niet echt voorzien op zeilboten dus we gooien er ons anker uit en nemen er de hevige valwinden en gerol op de deining even bij. Zeker als de zon stralend aan de hemel staat, we al zwemmend op de koffie gaan bij Akko en Liza en wat in de hangmat genieten van een goed boek. Wat een leven!

Nu zijn we weer op een mijlpaal aanbeland en moeten we beslissen hoe we verder gaan. Het wordt een wikken en wegen van opties waarbij we niet in het minst rekening houden met Sam. Hij is oud en vermoeid en verdient een rustige oude dag. De 15 jaar staat bijna op de teller en zijn zeepoten zijn niet meer wat je stabiel noemt… Dus misschien is het nu wel tijd dat onze kapitein mag genieten van zijn pensioen…Een moeilijk beslissing maar tijd brengt raad en ongetwijfeld ook weer nieuwe opportuniteiten….Maar dat is voor een volgende keer.