Terwijl we ons in Santa Cruz voorbereiden op ons tijdelijk verblijf in België verandert de wereld. We willen onszelf tijdens ons laatste weekend in de haven nog even trakteren op een restaurantje maar op vrijdag wordt ook hier aangekondigd dat alle bars en restaurants verplicht sluiten. De dag erna is het levendige Spaanse temperament dat alle hoeken van de stad opfleurt opeens uitgedooft. Behalve een sporadische verhitte discussie over de gang van zaken is het overal stil.

We krijgen geen bericht van de jachtwerf dat het geplande verblijf van Puff niet zou kunnen doorgaan dus zondagmiddag varen we een klein stukje tot aan de wachtsteiger. Iemand van het bedrijf ziet ons aanleggen en komt even een kijkje nemen. Met de universele ‘duim omhoog’ geeft hij te kennen dat alles OK is en we kunnen met een gerust gemoed slapen. De volgende ochtend stappen we het kantoortje binnen en bevestigt ‘el jefe’ ons dat ook de Canarische eilanden de ene nieuwe maatregel na de andere moeten ondergaan in de strijd tegen de pandemie. De laatste bootjes worden van een plek voorzien maar in de loop van de dag zal ook dit bedrijf moeten sluiten. Wij mogen wel nog zoals afgesproken een weekje op Puff verblijven om alles klaar te maken voor we naar België vertrekken. Maar dat laatste blijkt ondertussen een probleem te worden. Er is de eerstkomende dagen bijna geen enkele (betaalbare) vlucht te vinden met een maatschappij die ook dieren wil transporteren. De eerste vlucht die we te pakken kunnen krijgen gaat pas op 3 april. Een stuk later dan we graag gewild hadden. Een jachtwerf in een industrieterrein op 8 km van de stad is nu niet bepaald een leuke locatie om nog 2 weken rond te hangen maar OK, beter dat dan niks.

De eerste dagen zijn we niet alleen. Naast ons staat de Ocean Turtle, een Noorse boot die bewoond wordt door Cathrine en Jo, een koppel met ongeveer dezelfde plannen als wij. Ook zij hebben beslist de oversteek even uit te stellen naar het einde van het jaar en gaan een paar maanden terug naar huis. We maken het gezellig samen en klussen tussen de buien door aan onze boten om ze alvast klaar te maken voor hun uitgestelde tocht. Genieten van het mooie weer is er niet meer bij. Na een maandenlange droogte zijn de hemelsluizen hier opengegaan en stopt het niet met regenen. Tot zover de geplande schilderwerken dus…

Lang duurt onze gezamelijke lockdown niet want na een paar dagen nemen we afscheid. Cathrine en Jo hebben een eerdere vlucht naar Oslo, waar ze dan wel eerst 2 weken in quarantaine moeten voor ze de deur uitmogen. We hebben ze nog niet helemaal uitgezwaaid als ik een onduidelijk mailtje binnenkrijg van Tui dat alle informatie in verband met het Coronavirus in hun FAQ pagina terug te vinden is. Niets om me zorgen over te maken toch? De teller tot aan ons vertrek loopt nog altijd verder af op de Tui.fly app. Maar ik vertrouw het niet helemaal en ga toch even naar die veelgestelde vragen kijken. En ja hoor, daar krijg ik te lezen dat alle vluchten – behalve voor pakketreizigers – geannuleerd zijn tot eind april…
Ondertussen is Spanje in een soort alarmfase terechtgekomen en met Spanje dus ook de Canarische eilanden. Net als in België regent het maatregelen (en buien). We mogen de straat niet meer op behalve voor dringende zaken. Overal zijn politiepatrouilles. Als zij je niet tegenhouden om te vragen wat je op straat doet, dan is het het leger wel. Sommige maatregelen zijn een beetje vreemd. Zo mag je niet met 2 personen in de auto zitten tenzij in een noodsituatie. En dan moet de passagier achteraan zitten. Een rare maatregel voor een koppel, je mag wel de lakens delen maar niet de wagen? Nu ja, we houden ons aan de opgelegde regels en gaan dus de jachtwerf amper af tenzij om wat eten te kopen. Behalve de dag- en nachtwaker zijn we hier alleen. Ondertussen proberen we zoveel mogelijk informatiekanalen aan te boren om te zien of we echt op geen enkele manier thuis geraken. De 10GB data die onze telefonie provider Proximus gratis heeft uitgedeeld omwille van deze situatie schiet zijn doel in elk geval niet voorbij, waarvoor dank!

Via een artikel in de Belgische kranten lezen we dat ons land van plan is repatriëringen te organiseren vanop Tenerife. We krijgen weer wat hoop dat we toch thuis zouden kunnen komen hoewel de situatie in de luchthavens nu niet bepaald veilig is. De foto’s op social media tonen een massa mensen die dicht op elkaar staan te wachten in een wanhopige poging een plekje op een vlucht te bemachtigen. Van die anderhalve meter afstand houden is geen sprake, in een vliegtuig al helemaal niet. Het is eigenlijk de vraag of het wel zo een goed idee is om mensen samen in een vliegtuig te steken terwijl iedereen net van elkaar geïsoleerd moet blijven om een verdere verspreiding van het virus in te tomen. Iedereen, inclusief wij, wil natuurlijk naar huis. Maar is dit wel een goede oplossing? Er zijn restricties maar van een echte quarantaine kun je hier niet spreken. En thuis wordt dat ook niet van ons verlangd. Hoe groot is de kans dat we dan toch weer iemand besmetten thuis?

We registreren ons toch op travellers.online om zo verwittigd te worden van de geplande acties. Maar wat met Sam? Wij kunnen wel aangeven dat we met elkaar reizen en dan schuldbekentenissen tekenen voor een geplande vlucht maar kunnen huisdieren ook gerepatrieerd worden? We kunnen nergens aangeven dat we een hond in cargo hebben. Niet alle maatschappijen vervoeren huisdieren en als ze dat wel doen is er een strikt maximum van maar een paar honden per vlucht. Dus wat met die speciaal ingelaste vluchten? Het worden een paar dagen van bellen, mailen, internet afschuimen maar vooral van frustraties. De telefoonlijnen van het consulaat waar je info kunt krijgen zijn overbelast. Het ene antwoord dat ik krijg op de vele mails die ik stuur is naast de kwestie. Op het chatkanaal van de ambassade zijn ze heel vriendelijk maar weten ze het niet. En bij Brussels airlines, de maatschappij die de regering vermoedelijk heeft gecharterd geraak je telefonisch niet binnen zonder reserveringsnummer.

Het beloofde SMS-je dat we via travellers.online zouden moeten ontvangen blijft ondertussen uit. We krijgen uiteindelijk wel een behulpzame man aan de lijn bij het informatienummer van de fod. Maar helaas heeft die slecht nieuws voor ons. De SMSjes zouden uitgestuurd zijn maar de actie is stopgezet zodra de vlucht volgeboekt was. Die vlucht vertrekt nu, terwijl ik deze blog schrijf. Of er nog een vlucht gaat weten we niet. We hebben ondertussen wel weer contact gehad met de ambassade. Daar hebben ze nu opnieuw onze gegevens genoteerd. Het enige wat we kunnen hopen is dat we niet alleen zijn en dat er nog een extra vlucht zal georganiseerd worden. En dan zullen we het erop moeten wagen dat Sam mee kan want daar hebben we tot op heden nog steeds geen antwoord op. Wel ironisch toch, we gaan naar huis voor Sam en nu kunnen we misschien niet naar huis door Sam? Maar we gaan niet op de feiten vooruit lopen.

Al bij al mogen we niet klagen, we zijn gezond! Onze eenzame jachtwerf in de regen is niet de leukste plek om vast te zitten maar we kunnen wel op ons gemak ons bootje haar welverdiende onderhoud geven. En we weten tenminste min of meer waar we aan toe zijn. Voor een hoop anderen die rondvaren of reizen is de situatie een stuk uitzichtlozer. Havens en landen aan deze én de andere kant van de oceaan gaan op slot. Bootjes komen er niet meer in, anderen worden weggestuurd. Om een voorbeeld te geven, onze vrienden van de Choctaw zaten halverwege de Canarische eilanden en Kaap Verdië toen alles escaleerde. Bij hun aankomst mochten ze gelukkig wel nog hun anker uitgooien maar ze werden onmiddellijk in quarantaine geplaatst op hun schip. Ze mogen niet aan land, noch bij de andere boten in de baai langsgaan. Pas na 4 dagen is een klein bootje langsgekomen met proviand. Maar als de schepen rondom je uit quarantaine komen en dan nog steeds een verbod krijgen om aan land te gaan….wat doe je dan? Mogelijks weken, maanden liggen wachten tot je voet aan wal mag zetten? Of de oceaan oversteken in de hoop dat je daar nog op één van de eilanden terecht kan? En wat als die eilanden tijdens je oversteek ook ‘dicht’ gaan? De zeilers en vertrekkersgroepen op facebook staan momenteel vol met dergelijke verhalen. En als ik dat allemaal lees, dan zijn wij eigenlijk nog ‘bij de goeie’!

We zitten allemaal in hetzelfde schuitje en kunnen alleen maar hopen dat de wereldwijde maatregelen hun vruchten afwerpen. Hoe en of we in korte termijn thuis geraken zien we wel. In elk geval, wordt vervolgd.