Na het nodige wikken en wegen ligt het besluit vast. We gaan naar Marokko! Een land dat we niet kennen en onze nieuwsgierigheid geeft de doorslag. We willen in 2 dagen naar de haven van Rabat varen, een ideale uitvalsbasis om een stukje van Noord Marokko te verkennen. Het vereist wel een goeie planning want we kunnen de haven enkel in rond hoog water én op voorwaarde dat er minder dan 2 meter deining is. Enkel dan komt het pilot bootje je ophalen en begeleidt je veilig tussen de golfbrekers, via de diepste delen van de riviermonding.

De voorspellingen lijken eindelijk mogelijkheid aan te kondigen om ons aan de tocht te wagen. We zijn ook niet alleen, wat het vertrouwen dat dit het goede moment is sterkt. Er heeft zich een whatsapp groepje gevormd en samen met de Zeevalk, Yndeleau en Chocktaw beginnen we aan een nieuw hoofdstuk in dit avontuur. Zeevalk en Puff vertrekken vanuit Ayamonte in Spanje, Yndeleau en Chocktaw gaan vanuit Portugal, alle vier met hetzelfde doel: maandag de haven van Rabat binnenvaren.

Het is bitterkoud wanneer we vertrekken maar we zijn gewapend met dikke truien, zeiljassen en – broeken, thermisch ondergoed en sjaals en mutsen. De zon schijnt aan een staalblauwe hemel en we hebben een 15tal knopen wind van achter. Het water is vlak dus we kijken uit naar een fijne dag zeilen. We bellen snel nog even de haven van Rabat om te verwittigen dat we eraan komen. Tot onze verbazing krijgen we te horen dat het misschien moeilijk wordt om binnen te varen en we mogelijks zullen moeten uitwijken naar Mohammedia. Vreemd want er werd maar 1,7m swell voorspeld?

We verwittigen de anderen en varen verder. We zien wel maandag wat het wordt en we hebben een uitwijkmogelijkheid. Onze eerste zeildag verloopt rustig. We hebben geleerd van onze vorige tocht en slapen overdag al wat bij. En we beginnen een stuk vroeger in de avond aan onze slaaprondes. Na het avondeten (lekkere veggie spaghetti die we op voorhand al hadden klaargemaakt en enkel nog moeten opwarmen) kruipt Kris in bed en gaan we de eerste nacht in. De volgende dag is het weer veranderd. Dikke grijze wolken pakken zich samen en we krijgen regen. Ook wind en zee zijn veranderd. Niet echt wat we verwachtten volgens het weersbericht…

We varen nu een stuk scherper aan de wind waardoor we scheef gaan liggen en er beginnen zich wat golven te vormen. In no time is Kris kotsmisselijk. Ik heb voor vertrek mijn wonderpleister geplakt en het is effectief een wondermiddel want ik heb nergens last van. Binnen is niet echt comfortabel maar het is draaglijk en zodra ik buiten zit voel ik me gewoon goed. Gelukkig maar want Kris krijgt de volle lading. Zelfs als hij gaat liggen hoor ik hem elk half uur naar de beker aka onze ‘kotspot’ grijpen. Het gaat uren door…

Ik stuur in de loop van de dag onze coördinaten door naar onze trouwe begeleiders van de Ojala die meevolgen vanuit België en als ik een tijdje later een weersupdate krijg zien we dat de voorspellingen inderdaad helemaal veranderd zijn. Er komt harde wind uit het zuiden tot zuidwesten en het wordt dus nog een lastige tocht. Maar wat verontrustender is, is de hogere deining die nu voorspeld wordt voor de haven van Rabat. We zetten dan maar koers richting Mohammedia want we vrezen dat we Rabat niet binnen zullen kunnen.

In de loop van de nacht wakkert de wind verder aan en verandert ze van richting. We minderen zeil en stellen meermaals de koers bij en tegen de morgen liggen we voor de Marokkaanse kust ergens tussen Mohammedia en Rabat. Op dat moment is het hard aan het waaien. Het grootzeil is al flink gereefd (verkleind) en we hebben enkel onze kleine fok als voorzeil opstaan. Kris is nog steeds ziek en de omstandigheden op zee zijn er niet op verbeterd. Het regent en de golven beuken tegen Puff in. Er ligt een militair schip in de buurt die ons oproept om te checken of alles OK is bij ons aan boord. Ze bevestigen ook dat Rabat op dat moment zal gesloten zijn. Maar met deze condities is Mohammedia nu ook geen optie meer want dan moeten we vol tegen wind en golven in. We kunnen alleen hopen dat de laatste weersupdate klopt en dat de wind een paar uur later zal afnemen.

Om mij en zichzelf wat rust te geven gaat Kris ‘bijliggen’. Een manoeuvre waarbij we overstag gaan, het voorzeil bak laten staan (eigenlijk verkeerd dus) en de helmstok aan lij vastzetten. We gaan daardoor als het ware stil liggen op zee en de golven rollen onder de boot door. We hadden dit met Puff nog niet eerder gedaan maar het werkt zo goed dat ik binnen denk dat wind en golven zijn gaan liggen. Aan de condities buiten is op dat moment nochtans niets veranderd maar wat een rust ineens aan boord.

Zoals voorspeld gaat de wind iets voor de middag geleidelijk liggen. En ook de golven worden minder. Gelukkig! We zetten alsnog koers naar Rabat en als we daar rond 14u aankomen is er van deining amper nog sprake. Het kan niet anders dan dat we met deze zeegang binnen mogen. Maar als we de haven oproepen krijgen we een koude douche : ‘The port is closed! You have to wait till tomorrow!’

Huh? Maar het is super rustig nu? Nu nog terug naar Mohammedia is nog 35 mijl varen. En hier blijven betekent 15 uur lang rondjes draaien op motor want er is geen wind meer. Van de andere schepen die met ons vertrokken zijn is niets te bespeuren. We hadden ‘s nachts even contact met Yndeleau die doorging naar Rabat. Maar de rest? Zouden zij naar Mohammedia uitgeweken zijn? Of toch Rabat? Terwijl we ons zitten af te vragen wat we gaan doen, schalt opeens weer een stem over onze VHF radio. ‘To the sailing vessel in front of the entrance, you cannot stay there! You are in a dangerous place! Please go away!’

Dangerous place? Waarom? Hier zijn geen ondieptes en we liggen een 4tal mijl uit de kust. Bedoelen ze de beruchte visnetten die voor de kust van Marokko zouden liggen? We vragen advies en krijgen te horen dat we verder uit de kust moeten varen en daar maar moeten gaan ankeren. Wat?? We hebben nu al 25m water onder onze kiel? We gaan hier echt niet ankeren. We hebben ondertussen wel GSM bereik en we proberen zeevalk te bereiken om uit te vissen waar zij en de anderen zijn. Als ze de telefoon opnemen, blijkt dat we ze uit hun welverdiende middagdutje hebben wakkergebeld….Iedereen is deze morgen binnengevaren en ligt in de haven.

Hoe kan dat nu? Vanmorgen waren de condities veel slechter? En nu sluiten ze de haven? We snappen er niks van. De man die ons continue zit op te roepen op de VHF en zegt dat we weg moeten, maakt de situatie er niet beter op. Zeevalk schiet ons ter hulp en gaat naar de Capitainerie om uit te zoeken wat er aan de hand is. Ze krijgen een of ander halfslachtig antwoord dat het binnen in de breakwater gevaarlijk kan zijn. Maar daar zijn wij helemaal niet. Wij varen ondertussen wel wat dichter bij de kust. We zien de golven breken op het strand maar de riviermonding tussen de breakwaters is één en al rust… Opnieuw vragen we ons af waarom we niet binnen mogen als we ineens luidkeels op de radio horen roepen ” Poofy, Poofy, what are you doing?!” Maar we doen helemaal niets. We krijgen weer te horen dat we weg moeten en verder moeten gaan ankeren. Het is Poofy, doe dit en Poofy, doe dat. En allemaal op kanaal 16 wat eigenlijk moet vrijgehouden worden voor noodoproepen.

Het is choas op de VHF radio. We snappen er alsmaar minder van en Kris, die nog altijd misselijk is en doodmoe van een dag en nacht overgeven, krijgt het op zijn heupen. Ankeren in 25m diepte is voor ons geen optie en een hele nacht op motor varen geen kado. Als hij zegt dat dat teveel diesel verbruikt en daarmee laat uitschijnen dat we mogelijks niet genoeg brandstof hebben, krijgen we even geen reactie. Tot opeens: “Poofy, can you wait an hour for high water? We will come and get you.”

Natuurlijk willen we nog een uur wachten. Als we maar vandaag binnen mogen. En inderdaad, nog geen uur later zien we een klein bootje uit de riviermonding de zee opvaren onze richting uit. We varen hem tegemoet en er wordt teken gedaan dat we moeten volgen. We gaan erachteraan, alsmaar sneller want de mannen seinen gans de tijd dat we het tempo moeten opdrijven. Als we bijna aan de eerste breakwater zijn, zien we opeens een jetski buitenvaren. Hij slaat af en vaart een andere zeilboot tegemoet. Die konden we vanop zee niet zien en die ligt wel héél dicht bij de kust, op een plaats waar de branding tegen rotsen en strand tekeer gaat. Niet echt een veilige plaats om te gaan liggen wachten. Het lijkt eerder ‘a dangerous area’.
Er begint ons iets te dagen….En dat wordt later ook bevestigd als we eenmaal de haven in zijn. Om de één of andere reden gebruikt de haven de AIS gegevens (automatic identification system) niet. Toen ze de ‘sailing vessel’ voor de haven opriepen was dat helemaal niet voor ons bedoeld. En toen Zeevalk op het havenkantoor stond om te informeren of Puff niet binnenmocht, begonnen ze dus maar ‘Poofy, Poofy’ te roepen….Wij, op veilige afstand en op een plek waar het te diep was om te ankeren, snapten er natuurlijk niets van. En het andere schip antwoordde ook niet. Ze bleken ook nog motorproblemen te hebben dus waren ze blij dat ze met ons mee binnen konden.

Die invaart is trouwens zo rustig als maar zijn kan. Even later liggen we aan de aanmeldsteiger te wachten op politie en douane om ons in te klaren. Een formaliteit waarbij we een paar vragen moeten beantwoorden van een vriendelijke politieman en wat papieren invullen. Daarna moeten we nog even netjes bevestigen dat we geen drone of wapens bijhebben, onze Sam is vrijgesteld van papiercontrole.

Het bootje dat ons buiten kwam halen komt weer langs varen en begeleidt ons tenslotte naar onze box. Daar worden we enthousiast opgewacht door Hans en Janette van de Zeevalk, en door de mensen in de schepen voor en naast ons. We krijgen een warm welkom en worden meteen mee aan tafel gevraagd bij onze Zwitserse buren voor een lekkere pasta en een kop warme thee. Niet veel later passeert de welbekende man met de hamer en kruipen Kris en ik in bed waar we als een blok in slaap vallen…Ondanks de misverstanden heeft Poofy ons veilig in Marokko gebracht.

Benieuwd wat dit land nog voor ons in petto heeft!