Als we Isla Graciosa verlaten richting Lanzarote, is de druk om op tijd verder te gaan en de Atlantische oceaan over te steken weg. Onze Sam is ondanks zijn gezegende leeftijd nog steeds vrij gezond dus we stellen de oversteek nog even uit. Dat geeft ons alle tijd om deze regio te verkennen. Een deel van de eilanden kennen we al een beetje. We waren hier 9 jaar geleden op vakantie met het vliegtuig om te ‘island hoppen’ tussen de meer westelijk gelegen eilanden La Gomera, La Palma en een stukje van Tenerife. De oostelijker gelegen groep kennen we totaal niet. Hoewel we destijds een week op Lanzarote verbleven voor onze zeilcursus zijn we nooit het binnenland in geweest, noch konden we toen genieten van de schoonheid en rust van de ankerbaaien want daar was simpelweg geen tijd voor. Nu hebben we zeeën van tijd en wisselen we de dagen af met trips in het binnenland, wandelen langs de imposante kustlijn, watersporten, kletsen en gezelschapsspelletjes spelen met vrienden en gewoon genieten van de zon in de kuip van Puff ergens voor anker.

LANZAROTE

Elk eiland dat we bezoeken is anders en heeft zijn eigen uitstraling. Toeristische, artificiële plaatsen wisselen af met authentieke Spaanse dorpjes. Vooral langs de kust van Gran Canaria en Lanzarote vinden wel veel ‘urbanizations’. Afgebakende woongebieden met een zogezegd residentieel karakter maar het lijkt eerder een enclave voor Britse en Duitse toeristen. Een bergwand vol identieke huisjes, een paar (dure) supermarkten en hééél veel toeristenwinkels, restaurants en cafés. Maar daar waar Gran Canaria ook nog eens gekenmerkt wordt door hoogbouw en veel industrie is Lanzarote er wel in geslaagd om de bebouwing te integreren in het landschap. Dat blijkt vooral te danken aan de kunstenaar en architect César Manrique. Hij begon een project waarbij hij de schoonheid van zijn geboortestreek wilde accentueren door een traditionele bouwstijl te promoten in combinatie met het behoud en de bescherming van de natuur op het eiland. De bouwstijl is simpel: kleine witte huisjes met groengeverfde deuren en luiken en vreemde uivormige schoorstenen. Het vormt een uniek contrast met de zwarte lavasteen die het eiland domineert. Het groeiende toerisme was en is een bedreiging voor zijn visie maar zijn invloed laat zich nog steeds gelden in de vorm van een groep activisten ‘El guincho’ die zich (gelukkig vaak met succes) verzet tegen de vele projectontwikkelaars in de omgeving.

Ons plan was om Lanzarote met de auto te verkennen maar tussen kerst en nieuw was geen betaalbare auto meer te huur in Rubicon dus werd het een combinatie van scooter en openbaar vervoer. Achteraf bekeken was dat een meevaller want op de brommer was het heerlijk cruisen onder de zon richting het natuurpark Timanfayu. Het vulkaanlanschap is er indrukwekkend, net als de tekenen van de activiteit die zich onder de grond afspeelt: droog gras vat onmiddellijk vlam als je het in een gat in de grond steekt, even onder de steentjes woelen zorgt ervoor dat je je hand snel wegtrekt door de hitte, water dat in een put gegoten wordt, spuit er met enorme kracht enkele seconden later weer uit. Andere natuurparken laten dan weer zien hoe de vulkanische activiteit het ondergronds landschap heeft gevormd. Je kunt er door immense grotten en gangen lopen waar jaren geleden de lava door stroomde en zo een intense hitte uitstraalde dat je de smeltvormen nog ziet op het gesteente.

Het is jammer dat er zo een commercieel sfeertje rondhangt, je word in de natuurparken in groepen opeengepakt en dan als een kudde door de toegelaten wandel of rijroutes geleid. Niet helemaal ons ding maar gelukkig zijn er even buiten de parken plekken genoeg waar je alle vrijheid hebt om van de omgeving te genieten. En niet alleen van de omgeving. Lanzarote blijkt hele lekkere wijn te produceren. De wijnstreek rond La Geria is in niks te vergelijken met wat wij gewoon zijn: elke wijnrank staat alleen in een kom gevuld met ‘picon’, kleine lavasteentjes die vocht vasthouden – ook vocht uit de lucht. De grotere lavastenen die de kom vormen, beschermen de planten tegen de soms felle passaatwinden die hier waaien. We rijden langs deze vreemde plantages en het vraagt natuurlijk om een pitstop aan een verlaten ‘bodega’ om daar in een desolaat maanlandschap van een glas wijn te nippen.

Faits divers – Lanzarote

• In Arrecife hebben we voor het eerst problemen bij het ankeren. We liggen al een paar dagen in de baai zonder problemen maar als de wind de andere richting uitkomt en harder begint te blazen, liggen we opeens wel heel dicht bij een ander schip. Ik denk dat bijna iedereen vroeg of laat wel eens een ‘krabbend’ anker heeft maar het is geen fijn gevoel.
• We gaan met Sam op controle bij de dierenarts voor een vreemde knobbel op zijn borst. Waarschijnlijk een cyste. Er wordt ook even geluisterd naar zijn hart en longen. Als de dierenarts een vreemd gezicht trekt, bereid ik me voor op slecht nieuws. Maar het is het tegendeel. Hart en longen zijn verbazingwekkend goed voor onze bijna 15 jarige oude kraker.
• Het is niet zo een goed idee om je huurauto achter te laten op een parking met een slagboom. Ook al staat die open als je aankomt. Als Akko en Liza (Choctaw) ons komen oppikken aan onze ankerbaai na hun kerstvakantie in Nederland, rijden we met hun huurauto naar het dichtstbijzijnde plekje om samen iets te gaan eten. Als we terug komen aan de parking blijkt die opeens afgesloten te zijn. De bewakingsagente vertrouwt het zaakje niet, zeker niet als Akko met ‘werkmateriaal’ in de hand aan de ketting staat te prutsen die het dranghekken vastzet voor de inrit. Ze belt de politie … die dan voor ons de schroeven en moeren losdraait zodat we weg kunnen rijden. De bewakingsagente staat er maar kwaad bij te kijken….
• Het wordt tijd dat ik het toegeef. Na de grijze haren die ik niet langer wegmoffel met haarverf, moet ik nu ook aan de leesbril. Janet die ervaring heeft met een heel arsenaal leesbrilletjes, neemt me mee voor een shoptripje in Arrecife. Nu zit ik met leesbril op het puntje van mijn neus deze tekst te typen.

FUERTEVENTURA

Op Lanzarote heeft ook de watersport een plekje . Bij Papagayo ankeren we in een mooie baai waar Kris zijn windsurf spullen nog eens bovenhaalt. Maar de échte surf en kite – scene vinden we terug op Fuerteventura. Een eiland dat we eigenlijk zouden overslaan en nu mijn favoriet is van de eerste 3 die we bezochten. Niet alleen door het landschap, maar ook door de ‘vibe’ die er heerst en de uitstraling. De dorpen geven een echt Spaans gevoel. Op de pleinen is het ’s avonds een gekwetter, niet van de vogels maar van alle Spanjaarden die zich tegoed doen aan tapas en cerveca en ondertussen luidkeels hun levensverhaal aan elkaar vertellen. De toeristen die er zijn, verdwijnen daardoor op de achtergrond. Maar voor we op het hoofdeiland aankomen houden we een tussenstop aan Isla de Lobos, een klein beschermd eilandje dat deel uitmaakt van Fuerteventura en waar we een paar nachten ons anker uitgooien. Je zou denken dat het landschap begint te vervelen maar ik ben nog niet uitgekeken op deze ruwe schoonheid. Het kleine stukje land heeft zijn naam te danken aan de ‘lobos marinos’ ofwel zeewolven die hier leefden. Eigenlijk waren het zeehonden maar behalve een stenen versie in de vorm van een standbeeld is er geen zeehond meer te bespeuren op het eiland. Die zijn vroeg in de 15de eeuw allemaal in de pot geëindigd van de crew van een frans schip La Salle.

Het is ook de plek waar we weer samenkomen met onze vrienden van de Zeevalk en Choctaw. Vanuit Lobos varen we samen verder. We willen graag ankeren maar er staat teveel deining en de wind komt uit de verkeerde richting dus we kiezen de haven van Gran Tarajal als uitvalsbasis om Fuerteventura verder te verkennen. We bezoeken het ‘Centro de Recuperacion y Conservacion de Tortugas’ in Morro Jable. Daar loopt een project om deze dieren te beschermen en om de Caretta schildpad te herintroduceren. We krijgen er maar een klein stukje te zien, omdat ze de dieren niet willen belasten met de stress door het bezoek van hordes toeristen, iets wat we eigenlijk alleen maar kunnen toejuichen.

Om het binnenland te verkennen hebben we deze keer een auto waar we ons met z’n zessen inplooien. Hoewel ook dit eiland vulkanisch is, is het toch weer anders dan Lanzarote. Het is minder zwart, er is meer begroeiing, het doet bergachtiger aan en er zijn ook regio’s die enkel uit geel zand bestaan. Bij die zanderige delen viert de watersport hoogtij en bij Kris en Akko steken de respectievelijke windsurf- en kite kriebels de kop op. In Gran Tarajal zijn de condities helaas niet ideaal maar wel goed genoeg om mij even te laten ‘spelen’ met de oefenkite. Ik vind het wel leuk en heb wel zin in het echte werk. En waar beter dan op Fuerteventura… ? Kris regelt een les voor me bij playa de Sotavento en een dagje later stappen we samen met Akko en Liza en een hoop kitespullende bus op . Dat de kite les me bevalt is wel heel duidelijk als we op de terugweg zo mogelijk nog meer geladen zijn door een 2de hands kite setje dat we op de kop konden tikken…

Faits divers – Fuerteventura

• Aan land komen met de bijboot aan Isla de Lobos is geen lachertje. Om op de plek waar we de dinghy kunnen achterlaten te komen, moeten we door een stuk waar we de golven zien breken op onderliggende rotsen. We vertrouwen op ons buikgevoel dat ons zegt dat we daar moeten wegwezen en gaan aan de steiger aan land. We kunnen de bijbootjes daar niet achterlaten en Akko vaart terug naar de Choctaw met onze bijboot op sleeptouw. Als het choctaw budget ooit te laag zakt, dan wacht Akko nog een mooie tijd als dinghy sleep/taxi!
• Als we de eerste keer op verkenning gaan bij Playa de Sotavento vinden we een prachtige lagune met helder vlak water. Het blijkt dat we geluk hebben gehad want er staat maar 6 dagen per maand water in de baai en dat alleen bij hoogwater.
• Als we in de buurt van Betancuria komen, gaan Kris en Akko alvast met de auto verder en gaan Janet, Liza, Hans en ik te voet door de vallei. We worden getrakteerd op een prachtig landschap maar eens in het dorp is er van de 2 mannen niets te bespeuren. Het is een klein wonder als Kris niet alleen zijn telefoon bij zich heeft maar ook nog eens opneemt. Uiteindelijk krijgen we een positie doorgestuurd van Akko maar als we helemaal naar boven gestapt zijn is daar van een café en de mannen niets te bespeuren. Bewust of niet? De GPS van Akko zijn telefoon heeft een beetje miswijzing….

• Sporthotels… een concept dat ik niet kende. We pikken de huurauto op aan één van die sportcomplexen en drinken er een koffie. Mensen lopen door het hotel met fietsen, buiten zien we alleen hardlopers, iedereen loopt in sportoutfit en er zijn zelfs verkeersborden om te waarschuwen voor sportende mensen. Bij één van de bars rond het complex staat een asbak maar we kunnen ons moeilijk voorstellen dat iemand het lef zou hebben hier een sigaret op te steken…

• Sangria op basis van cava is een toppertje maar 2 liter is misschien teveel van het goede. Zeker als de mannen het bij bier houden of BOB zijn… Tijdens de terugrit blijkt het wel het ideale recept te zijn voor het samenstellen van een foute play list. Liza, Janet en ik brullen de ene na de andere foute song luidkeels mee op de achterbank terwijl de mannen de verzoeknummertjes (proberen) negeren of saboteren.
• Als Liza op het strand van Gran Tarajal vlotjes weg peddelt op haar sub, denk ik ‘hoe moeilijk kan het zijn?’ Als ik na mijn poging helemaal nat weer op het strand stap, heb ik een antwoord op die vraag.

GRAN CANARIA

Uiteindelijk is Fuerteventura niet het enige eiland waar je kunt kiten. Ook Gran Canaria heeft enkele gekende spots. Zeevalk heeft zijn tocht verder gezet naar Tenerife maar zowel Choctaw als wij houden na een nachttocht halt in Las Palmas de Gran Canaria. In het oude stadsdeel Vegueta is het leuk rondslenteren in de verkeersvrije straatjes tussen de oude statige gebouwen. Maar over het algemeen is Las Palmas een grote, drukke stad met veel industrie. . Langs de oostkust wisselen industriële stukken zich af met toeristische plekken die voor ons weinig sfeer uitstralen. Als we de bergen inrijden toont het eiland zich van haar mooiste kant. Prachtige uitzichten, hoge ruwe bergdorpen afgewisseld met bosrijk gebied. We pikken er ook één van de lokale festiviteiten mee in de bergdorpen.

Opnieuw is de ene kant van het eiland de andere niet want in Maspalomas zie je alleen maar zandduinen zover je kunt kijken. Zandduinen en nudisten… Zo blijkt op één van de selfies die we nemen.

Er is ook een kite spot waar ik mijn verworven spulletjes kan testen en Akko helpt me op weg om de kite te controleren en met het body dragging. Supergirl positie en weg ben ik door het water! Ik vind het fantastisch! Ook Kris kan het niet laten de oefen kite op te laten onder toeziend oog van Liza.

Faits divers – Gran Canaria

• Als we op een avond terug op Puff stappen in de ankerbaai van Las Palmas blijken Kris zijn voeten vol olie te hangen. De hele bijboot zit onder. Blijkbaar hebben zowel Kris als Sam in een grote olieplas op het strand gestapt. Nog dagen later moeten we slippers aan als we op het strand in en uit de bijboot stappen en niet weer een half uur onze voeten willen staan schrobben.
• Als we in Las Palmas afscheid nemen van Choctaw geef ik bewust het boek dat ik van Liza geleend heb nog niet terug, zo moeten we elkaar nog wel terugzien voor zij aan hun grote oversteek beginnen.
• We gaan op zoek naar de waterval Arco Azul. Het is een mooie wandeltocht om tot bij het meertje te komen waar een ‘straaltje’ water invalt. Iets verder klatert wél een hoop water op de rotsen. Daaronder een gespierde man (niet Kris) in een (vreselijk lelijke huidkleurige) slip en een flesje parfum in de hand…. Er is een fotoshoot bezig waarbij een luid brommende generator water uit het meertje oppompt om het model van dienst zijn sexy natte look te geven terwijl een circa 30 koppige crew hem assisteert. 1 ervan heeft de belangrijke taak ten allen tijde standby te staan met een kraakwitte badjas in de hand om de spierbundel mee in te pakken bij een pauze moment.

• We zijn nog steeds op zoek naar een gezelschapsspel dat wij eens kunnen winnen van Liza en Akko. Scrabble, Rummikub, Regenwormen hebben we geprobeerd. Alle tips zijn welkom!

EN NU WEER VERDER

Terugkijkend op de afgelopen 2 maanden kan ik alleen maar zeggen dat de ruige schoonheid van deze vulkanische eilanden me meer aanspreekt dan ik had verwacht. Maar we hebben wel zin in de groenere eilanden en van hieruit varen we verder naar het noorden van Tenerife, waar we laurierbossen en groene valleien zullen vinden. Eerst nog even een tussenstop in de verlaten baai van Sardinero en dan zijn we klaar voor het vervolg van ons Canarisch avontuur.

Faits divers – algemeen:

• Ik heb nog nooit zoveel naakte mannen gezien als in de afgelopen 2 maanden. De Canarische eilanden zijn ‘the place to be … naked’. Maar dan vooral als man. Als we een koppel langs de waterlijn zien wandelen, is de man veelal naakt terwijl zijn vriendin gewoon gekleed ernaast loopt. Op koudere dagen draagt de man dan een T-shirt of jasje terwijl de onderkant naakt blijft (er komen tenminste geen witte sokken aan te pas), terwijl vrouwlief helemaal ingeduffeld loopt met warme kleren tot soms een sjaal toe.
• Zeilen tussen de eilanden is niet altijd makkelijk. De acceleratiezones zorgen ervoor dat je van de ene minuut op de andere 10 knopen extra wind over je heen krijgt. Gelukkig is dat algemeen bekend en kunnen we ons erop voorbereiden.
• Er zijn veel plekken waar honden niet toegelaten zijn. Maar het lijkt een formaliteit. Als ik buiten sta te wachten met Sam als Kris even een winkel binnengaat, word me meestal toegeroepen dat ik ook gewoon binnen mag komen met de hond. Enkel op Gran Canaria hebben we het ’ honden niet welkom ‘ gevoel. Als we uit de bijboot stappen op het strand komt er een politieman naar me toe omdat we Sam op het strand zetten. Maar ook op de promenade Paseo Canteras worden we weggestuurd. Met de hond mogen we enkel in de zijstraten lopen…
• Geen enkele van de Canarische eilanden heeft rivieren. Er zijn ravijnen waarlangs soms water vloeit maar andere zijn bijna het ganse jaar droog. Zoet water wordt daarom verkregen door het ontzilten van zeewater.
• Ecologie en natuurbehoud zijn hier belangrijk. Je merkt het aan allerlei dingen. Veel gebieden zijn beschermd en je ziet zo goed als nergens afval rondslingeren. Noch in de natuur, noch in de steden. Je ziet ook overal bordjes, zowel officiële als particulier, die vragen om het eiland proper te houden. Het is iets wat we ons op het Spaanse vasteland en dan vooral in het zuiden ervan, niet kunnen voorstellen. Toch blijft het een gevecht om hier een balans te vinden tussen het groeiende massatoerisme en de uitbreidende bebouwing enerzijds en de natuur anderzijds. ‘(Perceived) Prosperity versus Preservation’ zoals onze Lonely Planet gids het zo goed benoemt…