De Algarve heeft moeten wachten tot ik terug was van mijn bezoekje aan Belgïe. Daar kwam ik terecht in herfstweer en kou maar dat werd helemaal goedgemaakt door het warme gevoel bij het terugzien van vrienden en familie. De tijd vloog voorbij maar na 7 dagen was ik toch blij om terug thuis te komen op onze Puff, ik had ons kleine stekje en natuurlijk ook Kris en Sam gemist.
Als ik terug ben, kent Kris Sines intussen van binnen en buiten. Alle bevriende boten zijn al verder getrokken. En hoewel er weinig wind voorspeld is, vertrekken wij ook nog dezelfde avond van mijn terugkomst. Niet ideaal qua gewenning op het water want mijn maag is na een week aan wal niet zo gelukkig met dit plotse vertrek inclusief nachttocht. Maar het betekent wel dat we de volgende dag al in de Algarve aankomen!

We hadden wel het vermoeden dat dit een heel toeristisch stukje van onze reis zou zijn maar we hadden ook zoveel mooie dingen gehoord dat we er best wel veel van verwachtten. Onze ervaring was dan ook heel dubbel. We zijn op fantastisch mooie plekken geweest maar even goed op plaatsen waar we zo snel mogelijk weer weg wilden.Sommige stadjes zoals Lagos waren wel toeristisch maar hadden wel een gezellige sfeer. Een leuke marina, toffe straatjes en pleintjes, winkeltjes en bars en een plezante ambiance met veel straatmuziek. Portimoa als stad, was dan weer een teleurstelling. Gelukkig maakte dat niet veel uit want we lagen in de ankerbaai er recht tegenover. We hadden het strand en de kleine beachbar bijna voor ons alleen en genoten er van het uitzicht. Het kleine dorpje Ferragudo lag op wandelafstand en had dan weer wel een leuke Portugese vibe.

Op Alvor vonden we een hele mooie ankerbaai langs een beschermd stukje natuur in de lagune. We konden er wandelen in het duinengebied en op de zandbanken. Vanop ons ankerplekje zagen we een klein vissershaventje en iets wat een authentiek Portugees dorp leek. Maar eens aan wal deed de opeenstapeling van Britse cocktailbars, pizzeria’s, indische restaurants en vooral de sportbars met aan elke muur een TV scherm met voetbal of rugby alle sfeer voor ons teniet. Gelukkig lagen wij op een ‘veilige’ afstand en konden we gewoon genieten van het zicht op het natuurschoon.

Wie ons daar ‘gespot’ heeft op sites zoals vesselfinder of marine traffic, dacht misschien even dat ze dubbel zagen. Maar Puff en Puff lagen er wel degelijk vredig naast elkaar! We ontmoetten er Dico en Yvonne, de 2de eigenaars van onze Puff die haar ook tot ‘The Magic Dragon’ doopten. Zij zeilen nu op een groter exemplaar en waren op weg naar Lagos. We hadden al een tijdje contact en vaarden mekaar steeds dichter tegemoet tot onze wegen kruisten in Alvor. Een unieke ontmoeting met een supergezellige babbel op beide Puffs.

In Vilamoura lagen we even in de haven. Normaal is die voor ons véél te duur maar in het laagseizoen duiken de prijzen naar beneden en was het best goedkoop. Maar goed ook want dit was echt geen plek voor ons: een haven vol grote motorjachten, omgeven door champagne- en oesterbars, afgewisseld met rugby bars waar tijdens happy hour grote lager beers en cider over de toog gaan. En voor wie ander entertainment zocht was er altijd nog het lunapark waar je als échte man even kon laten zien wat je waard bent door een gewicht met een nephamer tegen een gong te laten slaan…

Maar we vonden in de Algarve ook onze hoogvlieger van Portugal, Ilha de Culhatra. We gooiden er ons anker uit en hebben die meer dan een week niet meer bovengehaald. Deze keer niet omdat we niet verder konden omwille van slecht weer of teveel deining maar gewoon omdat dit helemaal ons ding was. Toegegeven, door het laagseizoen was het heel rustig in de baai. Veel bootjes lagen er niet en ook op het eiland waren geen of weinig toeristen te zien. We hoorden dat dat in de zomer wel eens anders kan zijn. Maar nu straalde alles rust uit. We hadden wel alle faciliteiten in de buurt want we zagen Faro en Olhao op een afstandje liggen. Maar we zijn er niet eens geweest want we hadden alles wat we zochten in Culhatra zelf. Eigenlijk was het niet meer dan een zandbank met een vissershaventje en rijen betontegels die de autovrije straatjes vormden tussen de kleine huisjes, de lokale bars en de 2 kleine supermarktjes. Voor de rest waren er zand en duinen, met de Atlantische oceaan aan de ene kant en de lagune aan de andere kant. We genoten er met volle teugen en hadden er ook een kleine reünie, eerst met de Zeezot en daarna met de Zeevalk waar we een vijftal weken ervoor afscheid van hadden genomen.

We werden na een paar dagen vergezeld door Cumulus die ons achterna kwam uit Vilamoura. Ook zij verloren hun hart aan deze plek. We brachten samen onze dagen door met wandelen met onze honden, watersporten en gewoon nietsdoen. De temperatuur liet het helaas afweten waardoor we ‘s avonds met dikke trui en sokken aan bij elkaar aan boord gingen.

Uiteindelijk namen we met spijt in ons hart afscheid van dit plekje. We hielden samen met Cumulus nog even halt in Tavira, opnieuw een prachtige baai maar er was te weinig plaats om comfortabel te ankeren. We meerden dan maar aan een boei in de hoop dat die stevig genoeg aan de grond zat om onze 8 ton boot te kunnen houden. Na een nachtje bleek het wel OK en wandelden we nog even naar Tavira. Maar we hadden ons hart al eerder verloren in Culhatra en daar kon Tavira voor ons niet aan tippen.

Ondertussen kondigden de weersvoorspellingen een mogelijkheid aan om de oversteek naar Marokko te wagen. De haven van Rabat is enkel open bij weinig deining dus we mochten deze kans niet laten schieten. Maar dan moesten we snel nog even een haven induiken om de water – en dieseltanks te vullen. Het werd Ayamonte in Spanje waar we ook nog het gezondheidscertificaat van Sam konden regelen voor zijn bezoek aan Marokko.

Met een nieuw avontuur in het vooruizicht, kondigde zich ook weer een afscheid aan. Cumulus blijft in deze regio varen en wij gaan verder zuidwaarts. Alweer mensen die we in ons hart hebben gesloten en zullen missen! Maar we gaan door en dat doen we met nog 3 Nederlandse boten. Er heeft zich een whatsapp groepje gevormd en samen met de Zeevalk, Choctaw en Yndeleau gooien we de lijnen los. Elk vanuit onze ligplaats aan de Spaanse of Portugese kust, maar allen met dezelfde bestemming: Marokko!