Door wat extra dagen in Rabat door te brengen, zijn er nog een paar klusjes afgewerkt voor we aan onze volgende etappe beginnen. De tanks zijn gevuld, het proviand aangevuld, de was is gedaan, en Puff blinkt weer in de zon. Boot en crew zijn er helemaal klaar voor! Bij vertrek moeten we nog even halt houden bij het ponton van de douane om uit te klaren maar dat heeft niet veel om het lijf. Er wordt even in een paar kastjes en in de motorruimte gekeken, de paspoorten worden afgestempeld en we krijgen nog een briefje mee dat we officieel goedgekeurd zijn om het land te mogen verlaten. Het pilot bootje dat ons naar ‘buiten’ zal begeleiden ligt al naast ons te cirkelen en even later varen we er achteraan.

Het gaat allemaal veel vlotter dan verwacht waardoor we een kleine voorsprong hebben op onze vrienden van de Chocktaw en Yndeleau. Maar het duurt niet lang of we zien op onze plotter dat ook zij de haven uitvaren, samen met het Deense schip Osborn. Zij houdt net als wij de optie om naar Agadir te varen nog open. De anderen zijn van plan rechtstreeks naar de Canarische eilanden te varen. Wij zullen onze beslissing laten afhangen van de omstandigheden op het water. Niet zozeer voor ons maar vooral voor scheepshond Sam. Door een tussenstop te maken in Agadir kunnen we na een drietal dagen een pauze inlassen, als we rechtstreeks naar Lanzarote varen dan rekenen we op maximum 5 dagen. Veel andere mogelijkheden zijn er niet behalve een paar kleine vissershavens die niet echt op zeiljachten voorzien zijn. We zullen in elk geval een stuk uit de kust gaan varen om de vele visnetten die voor de Marokkaanse kust liggen te vermijden. En ook om de wind op te zoeken die de eerste dag een stuk dieper de oceaan in zou moeten waaien. Als we een vlotte tocht hebben de eerste dagen en Sam lijkt zich goed te voelen, dan blijven we koers zetten naar Isla Graciosa in Lanzarote. In het ander geval varen we dus Agadir binnen en gaan later weer verder.

Het is onze derde overtocht en de langste tot nu toe. Maar het wordt ook onze beste qua gevoel en vermoeidheid. We moeten een dag op motor varen maar eens we de wind in de zeilen hebben gaan we goed vooruit. Het waait best hard en de golven zijn uiteindelijk wat hoger en grilliger dan we verwacht hebben maar ze duwen ons in de juiste richting. De misselijkheid gaan we te lijf met onze scopoderm pleisters. Deze keer kleven we er allebei braafjes een achter ons oor een paar uur voor vertrek. Ze werken normaal 3 dagen en tegen de tijd dat ze uitgewerkt zijn, zijn we ‘ingeslingerd’. We hebben ook eten gekookt voor 3 dagen ver zodat we niet te lang binnen achter het fornuis moeten staan. Ik heb nog steeds moeite met het continue geschommel waardoor ik binnen overal tegenaan knal en na een dag alweer bont en blauw sta. We vinden wel een ritme waar we ons allebei goed bij voelen en waardoor we redelijk uitgerust zijn en blijven. Mijn nachtwacht van 2 tot 5u vind ik nog steeds vreselijk en het enig wat ik doe is 3 uur lang de klok hypnotiseren in de hoop dat de minuten wat sneller voorbij gaan en ik weer mag gaan slapen. Echt aktief bezig zijn zit er niet in, ook niet in mijn andere wachten trouwens. De illusie dat ik vanalles zou doen (boeken lezen, tekenen, schrijven, haken enz) heb ik al lang laten gaan. Het blijft bij staren naar het blauw rondom me en op iets knabbelen om de tijd te verdrijven. Behalve dan als het spannend wordt. De eerste nacht is het opletten geblazen voor alle flikkerlichten die een regio met visnetten aanduidt. En als het overal om me heen begint te bliksemen ben ik pas echt klaarwakker. De lucht licht overal op. Eerst is het alleen een licht spektakel zonder geluid. Maar ik ben nog nooit zo snel binnen geweest wanneer ik opeens een enorme donderslag hoor en een regenhoos over me heen krijg. Het waait allemaal over en even later varen we verder alsof er niks gebeurt is. Kris slaapt door alles heen maar heeft zijn spannend moment als hij overdag opeens een groot vrachtschip ziet opdoemen dat recht naar ons vaart en blijkbaar zijn AIS (automatic identification system) niet heeft opstaan waardoor we hem op onze electronische systemen niet kunnen zien. Gelukkig reageert hij wel op onze oproep op de VHF. Hij verlegt koers en even later heeft hij blijkbaar zijn AIS knopje gevonden en ziet Kris hem (reeds voorbij ons) op de plotter verschijnen.

Veel zien we voor de rest niet op onze koers behalve dan een immense blauwe massa met hier en daar een witte schuimkop. Bij ons vertrek zagen we nog een hele tijd de masten van de andere zeilboten die na ons de haven van Rabat verlaten hebben. Maar eens ieder zijn koers heeft uitgezet verdwijnen ze een voor een aan de horizon. Zo lang we in elkaars bereik liggen houden we contact met onze VHF radio. Er wordt kort even verteld hoe iedereen zich voelt. We krijgen te horen waar de visnetten zich bevinden en ik babbel ook even met Suzanne van Yndeleau als we beiden ‘s nachts naar de bliksem om ons heen kijken. Toch fijn om even een stem te horen op zo een moment. Maar de VHF heeft een beperkt bereik en na een tijdje varen we te ver uit elkaar om via deze manier contact te houden. We hebben ook een korte golf radio aan boord. Een vaste routine is om daar dagelijks de weersberichten mee binnen te halen, zowel de ‘grib files’ om zelf te interpreteren als de tekstupdates van onze trouwe weervrouw – en man aan de wal. Aan de hand van onze posities die we hen doorgeven, sturen Anna en Maarten ons vanop het thuisfront dagelijks een update van wat we mogen verwachten van het weer voor de komende uren en dagen. Het is een moment om naar uit te kijken. Waar je je alleen op de wereld waant op die massa water, komt zo dagelijks weer de bevestiging dat er mensen om je heen zijn. Ook halen we elke dag de berichten binnen van de 3 andere schepen waarbij we elkaar onze positie doorgeven en hoe het gaat aan boord. Wij en Choctaw via de korte golf radio, Yndeleau en Osborn via de satteliet telefoon. We plaatsen dan een waypoint op onze electronische kaarten en kunnen zo mooi elkaars progressie volgen. Het blijkt dat wij met onze kleine Puff niet eens zo ver achterop liggen! En aangezien ook Choctaw een korte golf radio aan boord heeft, stemmen we dagelijks op een welbepaalde tijd af op het afgesproken kanaal en kunnen we zo ook ‘live’ met elkaar babbelen. Er wordt nog eens naar de positie gevraagd en hoe het met iedereen gesteld is en de kleine faits divers worden uitgewisseld. Het is een fijn moment van de dag!

Als het moment ongeveer aanbreekt om te beslissen of we al dan niet doorvaren naar de Canarische eilanden, buigen Kris en ik ons nog eens over de weersvoorspellingen. Osborn, die dichter bij de Marokkaanse kust is blijven varen, besluit om koers te zetten naar Agadir. Wij voelen ons op dat moment goed en ook Sam lijkt nog vrolijk. Alles gaat vlot en hoewel er nog wat hogere deining voorspeld wordt, zien we in de weerberichten en de updates van het thuisfront geen tekenen dat we beter niet verder gaan. Uitwijken naar Agadir betekent immers ook weer extra tijdsverlies want dan moeten we koers verleggen en weer een haven invaren. Als we de komende dagen eenzelfde snelheid kunnen aanhouden, lijkt het erop dat we maandagnamiddag al op Isla Graciosa bij Lanzarote zullen zijn in plaats van de dinsdagmorgen die we als onze uiterste aankomsttijd hadden vooropgesteld.

We twijfelen niet en gaan door. Het blijkt een goeie beslissing te zijn. Als ik op maandag wakker gemaakt wordt door Kris en de kuip inkom, zie ik land opdoemen in de verte! We hebben dan nog een paar uur varen te gaan maar het is al een euforisch moment om onze bestemming te zien liggen. Na 4,5 dagen op de Atlantische oceaan, liggen we voor de kleine haven van Isla Graciosa, waar Yndeleau een paar uur ervoor heeft aangemeerd. We varen de haven binnen om Sam de kans te geven zijn poten te strekken en om van een (helaas koude) douche te genieten. Het aankomstbiertje wordt onmiddellijk aangediend door Jurre en Suzanne. Ik ben geen bierdrinker maar op zo een moment smaakt een fris pintje gewoon zalig. Choctaw ligt iets verderop voor anker in de baai en gaan we de dag erna vergezellen. Maar eerst genieten we gewoon van de rust, het prachtig zicht rondom ons en het goede gevoel dat deze overtocht ons laat. Maar het allermeest genieten we van de normale nachtrust die we die nacht krijgen!