Toen we ons eerste zeilseizoen met Puff in Enkhuizen lagen, waren we verrast hoeveel mensen een hond aan boord hadden. Vaak waren dat kleine rassen maar je zag evengoed zeilboten met 1 of meer grote honden. Altijd liepen ze vrolijk rond op of rond de boot of zaten ze in hun fluo zwemvestjes trots vooraan op de boeg als ze voorbij vaarden.

Jong geleerd is dan waarschijnlijk oud gedaan. Met onze Sam is de situatie natuurlijk enigzins anders. Hij is al 14,5 jaar oud en had quasi nul bootervaring – net als zijn baasjes trouwens tot 3 jaar geleden. Makkelijk zou het dus zeker niet worden als we hem zouden meenemen op deze tocht. Maar alleen vertrekken en hem achterlaten was voor ons geen optie. We hadden begin dit jaar al afscheid moeten nemen van zijn grote zus Tessa wat ons maar ook Sam heel zwaar gevallen was. En toen hij alleen overbleef waren er voor ons 2 mogelijkheden. Of we stelden het vertrek uit tot hij er niet mee bij was of hij ging mee en we zouden onze route en planning bijstellen naargelang zijn noden. Ondanks het besef dat het niet altijd evident zou zijn om zo een oude kraker aan boord te hebben, besloten we te gaan.
Sam is nu dus officieel aan zijn 2de leven als zeehond begonnen.

Zeepoten heeft hij niet, daarvoor speelt zijn artrose hem teveel parten. Dus als we liggen te rollen in de golven dan staat hij wat te zwalpen en legt zich maar zo snel mogelijk neer. We hebben ook al een paar bezoekjes aan de dierenarts achter de rug. Er zijn de ouderdomskwaaltjes waar hij dagelijks zijn pilletjes voor krijgt. Dat vindt hij niet erg want die worden in een lekker worstje geduwd. Het worstje gaat dan gretig binnen en 2 seconden later wordt het pilletje -zonder spoor van worst- vakkundig uitgespuwd. En er is ook het gedoe om in elk land aan de eisen te voldoen om een hond binnen te brengen. Zo is voor Marokko een anti-rabies vaccinatie niet voldoende, we hebben een bewijs nodig van een officieel erkend labo dat aantoont dat hij de antistoffen in zijn bloed heeft. Dat moet dan opeens nog in Spanje geregeld worden. Gelukkig kan ik me wel redden in het Spaans maar het is best een uitdaging om dit even uit te leggen aan de secretaresse van een dierenkliniek.

Het bompa zijn heeft ook zijn voordelen. Lange wandelingen hoeven niet meer. Na een half uurtje reduceert het tempo zich tot wat geslof tot het helemaal stilvalt en enkel de neus nog in volle actie is. Want hoewel spelen en lange tochten er niet meer inzitten, snuffelen kan hij nog als de beste. De verkenningsrondjes als we ergens in een haven aankomen zijn helemaal zijn ding: niet te ver, de zon al wat gezakt en een arsenaal aan nieuwe geuren om te ontdekken.

Als we ergens ankeren is er iets meer voor nodig om hem zijn uitstapjes te geven. Het eerste werk is dan ons bijbootje te water laten en Sam ingespen in zijn oranje fluo zwemvestje. Hij weet dan al wat hem te wachten staat en ondergaat gelaten dat we hem vanop Puff in het bijbootje laten zakken. Even later tuft hij dan met één van ons richting een klein zand- of rotsstrandje. Echt fan is hij niet van die korte ritjes maar zodra de bijboot op de kant getrokken is, vindt hij nog wat energie in zijn stramme poten om het strand op te springen en vrolijk weg te hobbelen met alweer zijn neus in de grond.

Daarnaast zijn de favoriete bezigheden eten, drinken en vooral heel veel dutjes doen. Weer of geen weer, wind of geen wind, golven of geen golven, zodra we een haven of ankerplaats verlaten, installeert hij zich op zijn kussen, sluit zijn ogen en valt na een paar tellen in slaap. Het lijkt alsof het bewegen van de boot en de geluiden van de golven of de ronkende motor hem gewoon in slaap wiegen. Dikwijls schuift hij dan van de ene kant van de kuip naar de andere als we overstag gaan maar hij slaapt er meestal gewoon door. Hij is ook de enige van ons drie die nog niet zeeziek is geweest.

Zijn behoefte doen is een ander verhaal. Op commando leren plassen en zo is zeker haalbaar. Maar met de ouderdom is hij ook doof geworden dus dat lukt niet. Korte dagtochten zijn op zich OK. Maar vooral bij lange (meerdaagse) tochten is het moeilijk. Plassen is geen probleem en de plas is ook zo weer weggespoeld. Maar de ‘grote boodschap’ doen zonder een boom in de buurt om je achter weg te steken en terwijl wij erop staan te kijken??!!?? Geen denken aan! Tja, we hebben een hond met een handleiding. Tot voor het vertrek was het ‘not done’ om in volle zicht een drolletje te draaien. Enkel als wij ons omdraaiden of er was iets waar hij zich achter kon verstoppen werd er iets neergelegd. Dit was een hele aanpassing op zijn oude dag maar als het écht moet, dan komt het uiteindelijk wel.

Voor de rest wordt Sam op zijn wenken bediend. Volle waterpot en brokjes staan altijd klaar. Op tijd en stond een worstje erbij. Dagelijkse wandelingen in de havendorpjes. Parasol gekocht voor wat schaduw op de strandjes. En tenslotte zijn er de vele knuffels en aaien van ons en van de andere hondenliefhebbers die we overal tegenkomen. Hij kan het niet vertellen maar we denken dat hij het wel goed heeft. Zou ik het dan aanraden om een hond mee te nemen, ook al zou die het van jongs af gewoon zijn? Absoluut niet! Hebben we er spijt van dat we Sam meegenomen hebben? Absoluut niet! Hij hoort er gewoon bij. En zolang hij erbij is, passen wij ons wel aan en is hij de echte kapitein aan boord.