Morgat – Rio de Viveiro: over de golf van Biscaje

De laatste dagen voor de oversteek van de golf van Biscaje brengen we door in Morgat, een Bretoens vissersdorpje met wat toerisme maar vooral een gezellige volkse sfeer. Het is er mooi wandelen in de bossen, er is een leuk strandje en er zijn volksfeesten aan de gang. De ene avond worden we getrakteerd op franse klassiekers van Claude Francois, de avond erna krijgen we doedelzak deuntjes. Het heeft wel iets.

De Temanu’a komt ons na een dag of 2 vergezellen en samen gaan we de lokale Fêtes du Thon onveilig maken: lange rijen houten banken, een mengelmoesje van vooral Franse toeristen en lokale vissers begeleid door een frans bandje dat Ierse covers brengt en wat kraampjes waar je gewoon een fles wijn koopt met wat bekertjes aan spotprijs. Het is een gezellige boel met aan het einde vuurwerk als afsluiter. Alsof alle festiviteiten nog niet genoeg zijn plakken we er ondanks de regen ook nog een barbecue avondje aan, die uitmondt in een mini boat party.

Tussendoor houden we continu de weerkaarten in de gaten en uiteindelijk ziet het er toch naar uit dat we kunnen vertrekken. De windrichting zit goed, de windsterkte is OK, de golven zijn niet te hoog en alles lijkt stabiel. Enkel rond A Coruña – onze voorziene eindbestemming van deze tocht – lijkt het wat harder te gaan waaien en daar voelen we ons niet helemaal gerust in. Er is uitgebreid overleg met de Temanua’s, we krijgen tips uit Tahiti van de Anastasia crew en onze steun en toeverlaat, de Ojala, staat ook paraat. Die zijn net hun thuishaven binnengelopen na hun vakantie en zijn al volop de weerkaarten van de golf van Biscaje aan het bestuderen voor ons. We bespreken alles uitgebreid over de telefoon en besluiten een oostelijker koers te varen richting Ria de Viveiro. Zo houden we de optie open om aan het einde van de tocht met wind in de rug toch naar A Coruña door te gaan als de omstandigheden goed zijn.

Het is al laat als we in bed kruipen maar ondanks de spanning val ik als een blok in slaap zonder nachtmerries over mijn gevreesde golf. Misschien vraag je je af waarom ik schrik heb voor deze oversteek? Bij de golf van Biscaje ligt het het continentaal plateau. Daar duikt de bodem van de oceaan van 150m tot meer dan 4000m diepte op een afstand van maar 30 nautische mijl (een goeie 17km) wat ervoor zorgt dat er een massa water omhoog gestuwd wordt. Bij slecht weer kan dit een gevaarlijke zee veroorzaken met hoge en vooral brekende golven. Iets wat we liever niet aan den lijve ondervinden. Daarom is dat ‘goed weersgat’ zo belangrijk en we grijpen dan ook onze kans als de voorspellingen goed zijn.

Dag 1 – Maandag 19 augustus 2019

Het eerste stuk hebben we tegenwind en varen we op motor om niet al veel tijd te verliezen. We zijn nog maar een half uur weg als de motor in alarm gaat. We zetten die snel af, draaien de boot en zeilen weg van de kust. Het alarm komt van de alternator maar Kris vindt niet direct een oorzaak. We verdenken onze stuurautomaat (die al ons stuurwerk voor zijn rekening neemt want we gaan echt geen 3-4 dagen nonstop aan de helmstok zitten 🙂 ) en koppelen die los. Als we de motor weer aanzetten en een tijdje laten draaien, is alles weer normaal. Gelukkig hebben we een reserve stuurautomaat dus die wordt opgediept en we kunnen weer onze geplande koers varen- weliswaar met de nodige vertraging.

Eens we aan Ile de Seine zijn kunnen we normaal verder op zeil. Maar daar aangekomen voelt het water heel onaangenaam. We zien wat verder de golven breken en de zeilbootjes voor ons vechten om erdoorheen te komen. We zijn te laat aan de doorgang aangekomen. De stroom is gedraaid en zit vol tegen wat in deze doorgang tussen het eiland en de kust voor verraderlijke omstandigheden zorgt. Hier willen we op zo een moment niet zijn. Hoewel we serieus achter raken op schema draaien we 180° en varen helemaal rond het eiland en alle rotspartijen. Een lange omweg met wind tegen waardoor de motoruren serieus aantikken.

Met een halve dag vertraging kunnen we uiteindelijk ook de zeilen optrekken en zitten we eindelijk op koers richting Spanje. Tegen die tijd ben ik helaas letterlijk kotsmisselijk en tijdens de nacht hang ik vooral over de zeereling. In het donker is geen horizon te zien om op te focussen dus mijn toch al lege maag keert zich een aantal keer om. Ik tel tijdens mijn nachtwacht de minuten af tot het mijn beurt is om te slapen maar van dat laatste komt helaas ook niet veel in huis. Puff rolt alle kanten op en ik hoor de hele tijd de golven tegen de romp slaan.

Dag 2 – Dinsdag 20 Augustus 2019

Als het ‘s morgens vroeg weer mijn beurt is om de wacht te houden ben ik helemaal geradbraakt en hang ik als snel weer op mijn ondertussen vertrouwde plekje over de zeereling. Het wordt een beetje absurd als ik niet veel later gezelschap krijg van een school dolfijnen die vrolijk om me heen springen terwijl ik daar wat ellendig hang te wezen… Ook Kris wordt wat later getrakteerd op een dolfijnenshow terwijl hij nog slaapdronken in de kuip zit. De beestjes zwemmen onvermoeibaar rond Puff en kwetteren en fluiten er op los (of hoe noem je dolfijnengeluid eigenlijk?).

De middag brengen we samen versuft door in de kuip in de zon. De wind is ondertussen helemaal weggevallen en de motor draait weer lustig zijn toeren. Eén voordeel: met de wind zijn ook de golven verminderd en nu staat er een lange deining die wat comfortabeler is. Helaas voel ik me nog steeds niet bijster lekker. Zelfs als Kris water omhoog ziet spuiten wat hem doet vermoeden dat er walvissen in de buurt zijn, voel ik weing enthousiasme. We keren toch de boot en gaan kijken of we ook effectief een walvis kunnen spotten. Natuurlijk is er niets te zien. Maar als we even later weer op koers liggen, hoort Kris opeens water net achter ons opspuiten. En jawel, als hij zich omdraait ligt er op een 10-20tal meter afstand een grijze kolos die ons in de gaten ligt te houden. Hij is gewoon langer dan onze boot! Hij lijkt zich af te vragen wie of wat we zijn en komt langzaam naast ons zwemmen. Zijn staart krijgen we helaas niet te zien maar om zo een dier steeds dichterbij te zien komen is zo indrukwekkend dat ik op slag alle misselijkheid vergeten ben. Na een 10tal minuten zwemt hij rustig weg en aan de schaduwen in het water te zien was hij (of zij?) niet alleen.

Met deze boost, vinden we wat energie om onze SSB radio te testen en wat korte berichtjes naar het thuisfront te sturen. We halen ook de laatste weersvoorspellingen binnen en die moeten we zelfs niet interpreteren want onze trouwe hulplijn thuis, heeft alle weerkaarten alweer grondig bestudeerd. We krijgen een uitgebreid verslag binnen van de verwachte wind en golfhoogte. Dankjewel Anna om ons door de golf te gidsen, het maakte onze tocht een stuk makkelijker!!!

We varen algauw de 2de nacht in en leveren weer de strijd om enerzijds wakker te blijven tijdens de nachtwachten en anderzijds te slapen terwijl Puff heen en weer rolt op de golven.

Dag 3 – Woensdag 21 augustus 2019

We raken maar niet in het ritme en op de 3de dag zijn we allebei redelijk versleten. De wind is aangewakkerd en gedraaid waardoor we nu voor de wind varen. Een koers waar ik me nooit op mijn gemak bij voel want ik heb de hele tijd schrik voor een klapgijp (als de giek en het grootzeil hard en ongewild overslaan naar de andere kant). De giek is wel beveiligd dus in principe kan er niks gebeuren maar ja, angst is niet echt iets rationeels…

De dag gaat tergend langzaam voorbij. We hebben geen energie om iets te doen behalve wat rond te kijken. Eten maken zit er ook niet echt in en zelfs als ik de fut had, dan had ik toch niet veel binnen gekregen. Het is een 3 daags cracker dieet aan het worden. Ik heb genoeg overschot en kan wel een paar kilootjes missen maar bij Kris vreet het energie. We hebben geen van beiden zin om weer de nacht in te gaan maar veel keuze is er niet. We halen nog eens de berichten van het thuisfront en de weersupdate binnen maar stellen de beslissing om naar A Coruña of Viveiro te varen nog even uit.

Dag 4 – Donderdag 22 augustus 2019

De wind is nog meer aangewakkerd en daarmee ook de golven. De deining van de afgelopen 2 dagen heeft plaatsgemaakt voor een grillige zee. De 2 meter golven komen kort na elkaar en laten Puff alle kanten opgaan. Op zich is er niets aan de hand maar het voelt heel onaangenaam. Ik heb de hele nachtwacht naar de af te leggen afstand en onze snelheid zitten staren. Als we richting A Coruña varen, dan komen we niet voor het donker aan krijgen we daar nog behoorlijk wat wind (7Bft) en ook hogere golven over ons heen. Geen aangename optie. We hebben ook niet veel zin om nog een nacht te varen. Als we doorvaren naar Viveiro, dan kunnen we dat in de vooravond bereiken en het weer zou er wat rustiger moeten zijn. De keuze is dan snel gemaakt! Ria de Viveiro wordt onze eerste Spaanse bestemming.

We stevenen schommelend en deinend op ons doel af en zetten op het einde nog de motor bij om zeker voor het donker aan te komen. In de late namiddag is het dan eindelijk zover: land in zicht!! We zien de contouren van Galicia en komen een paar uur later in de luwte van de baai. Weg golven, weg wind, rustig water en een heerlijke avondzon om Viveiro binnen te varen. Ik haal mijn Spaans vanonder het stof om de haven op te roepen om een plekje te vragen en even later hebben we vaste grond onder onze voeten! We zijn er! We hebben de Golf overgestoken en zijn veilig aan de andere kant! We zijn helemaal kapot maar we slepen ons toch nog naar de douche om alle zout weg te spoelen en kunnen na 4 dagen crackers niet weerstaan aan de Spaanse tapas! We laten ons in de stoeltjes zakken van de bar van de Marina en klinken met een Copa de Vino Tinto op onze eerste oversteek om even later in een comateuze slaap te vallen op Puff.

Drie en een halve etmaal onderweg viel ons toch een stuk moeilijker dan we hadden verwacht!