De Spaanse rias

07/09/2019-27/09/2019

We hadden hoge verwachtingen van de Spaanse Rias. Iedere blog die we gelezen hebben en alle mensen die we spraken waren zo enthousiast! Als de verwachtingen hoog zijn, dan kan het natuurlijk ook wel eens tegenvallen… Maar de rias hebben zich helemaal aan hun belofte gehouden! Dit stukje Galicia is de perfecte plek om van baai naar baai te zeilen en gewoon te genieten.

Onze eerste bestemming als we A Coruña uitvaren is de Ria de camariñas. Onze Nederlandse compagnons de Zeezot en de Zeevalk zijn ons voorgegaan en liggen al beschut in de haven van Muxia als wij de Ria binnenvaren. Varen of vliegen, ‘t is maar hoe je het bekijkt want zodra we de hoek omzeilen en denken de beschutting van de baai gevonden te hebben, vormt zich een soort windtunnel en krijgen we 25 knopen zijwind over ons heen. Gelukkig was ons zeil nog gereefd (verkleind) omdat we in het begin van de tocht ook al vrij veel wind hadden. Onze ankerplannen moeten we helaas bijstellen want er blijkt weinig beschutting te zijn voor de wind en hoge deining. We vergezellen onze vrienden in de haven en als we aankomen staan ze ons al op te wachten met de vriendelijke havenmeester (die op zijn superspeed elektrische step in no time op de passanten steiger klaarstond) om de lijnen aan te nemen zodat we zonder problemen kunnen aanleggen. Even later zitten we met z’n allen gezellig in de pizzeria.

Muxia zelf oogt op het eerste zicht wat doods maar de volgende dag blijken er heel wat pelgrims te lopen (of uit een bus te stappen wat een beetje vreemd aandoet…). De route van Santiago de Compostela naar het echte eindpunt (Finisterre) loopt door het stadje waardoor er toch wat leven in de brouwerij is. We wandelen dit kleine stukje met de pelgrims mee via een rotsuitloper in de Atlantische oceaan. Bovenaan de rots staat een oude massieve kerk die de zware stormen hier al eeuwen trotseert. We zien langs de route ook veel palileiras, vrouwen die zitten te kantklossen langs de weg. Muxia: een iets minder toeristische bestemming dan Brugge als je je een authentiek kantwerkje wil aanschaffen.

Dankzij een tip van de Temanua (die ons ondertussen jammer genoeg ver vooruit is) zetten we koers naar Sardiñeiro . Het eerste stuk van de tocht hebben we wind en oefenen we wat met het uitbomen van ons voorzeil. Wat we een tijdje geleden nog een gedoe vonden, begint nu toch vlot te gaan. Maar we halen de boom niet zo veel later weer weg want de wind valt en de motor moet weer aan. Als we eindelijk Cap Fisterra ronden is het zo goed als windstil. De Costa de Morte is één en al rust en we glijden de baai binnen onder de Spaanse zon. Eindelijk kunnen we ons anker nog eens uitgooien! Een proces waarbij ik luid en duidelijk het aantal meters onder de kiel naar Kris schreeuw, terwijl hij voorop staat om te ankerketting te laten vieren. Dit tot hilariteit van onze Nederlandse vrienden want hoewel wij elkaar boven het geluid van onze motor amper horen is mijn “JAAA, SMIJT ‘M ER MAAR IN” blijkbaar voor de rest van de baai wel duidelijk te verstaan…

Als we eenmaal vastliggen vaar ik met ons bijbootje en Sam als passagier naar het strand waar ik opgewacht word door…jawel, onze buren, Luc en Hedwig! Zij zijn met de camper op doorreis en hebben hun route enigszins aangepast richting Puff. Sam wordt als vanouds op lekkers getrakteerd door onze buurvrouw en Luc vergezelt me aan boord van Puff voor een welkomstdrankje. De volgende dag gaan we samen Finisterre verkennen. We worden opgepikt met de camper, rijden een stuk naar boven en doen het laatste deel te voet naar de vuurtoren. Hoewel het hier vaak mistig is en je niet veel ziet, kunnen wij mijlenver over de Atlantische oceaan kijken. We sluiten de dag af met een flesje cava en een hapje in het park met uitzicht op Puff en een etentje op restaurant. Ook Sam wordt niet vergeten en de visrestjes van het restaurant bezoek, die door Hedwig in een plastiekje gepropt werden, worden gretig binnengeslokt. Hij wordt echt nog een zeehond! De volgende dag nemen we weer afscheid en zetten elk onze weg verder, de buren op wielen via de weg, wij op zeil via de oceaan.

We varen in 1 stuk door naar Ria de Arousa. Een grote inham die bezaaid ligt met dorpjes, strandjes, mooie ankerbaaien en viveros. Héél veel viveros. Het zijn een soort drijvende platformen waar vooral mosselen gekweekt worden aan ‘draadjes’. We verkennen de komende dagen verschillende plekjes in de ria en genieten met volle teugen. We houden halt in Palmeira, Rianxo, Riviera en eindigen tenslotte in Pedras Negras net buiten de Ria. De afstanden zijn kort, de zon schijnt volop en op elk strand is er een gratis douche te vinden waarmee we het zout van de oceaan kunnen wegspoelen. We vinden ook de sfeer terug die we van Spanje verwachten als we rondslenteren in de dorpjes. Een oude man zonder tanden staat ergens wat druiven te plukken en duwt ons een paar trossen in de handen met bijhorende instructies in welke fontein we ze kunnen spoelen. De lokale bakker staat zijn deeg te kneden en komt me, bedolven onder het meel, bedienen in zijn piepkleine winkeltje. In Rianxo is het dan weer feest en gaan de Spanjaarden uit de bol op het dorpsplein, die vol staat met grote TV schermen en waar de DJ van dienst de ene Spaanse ‘hit’ na de andere uit de speakers laat knallen. De mannen blijven wijselijk aan boord als Janette (van de Zeevalk) en ik ons in het feestgewoel storten. Met het zalige weer en de warme avonden, kan ook een strand barbecue niet ontbreken. Net als het drankje aan een – voor de rest bijna verlaten – strandbar. In Riveira is het dan weer wat minder als er net naast de baai een motor evenement plaatsvindt die de ganse nacht blijft doorgaan. Maar voor de rest is het vooral genieten! Eén minpuntje….de temperatuur van het water mag gerust wat meer zijn…..de Atlantische oceaan is ijskoud!

Als we Ria de Arousa verlaten, begint het weerbeeld te veranderen. We hebben nog een mooie dag in Pedras Negras maar daarna wordt het kil en mistig. Het geeft een desolaat gevoel want Pedras Negras is een echt toeristendorp dat er nu verlaten bijligt. Gelukkig trekt de mist weer weg als we naar Isla Cies varen. Onderweg merken we alweer hoe klein de wereld is als we opeens opgeroepen worden op de VHF. Bart van 4sails, die we in Nieuwpoort leerden kennen net voor ons vertrek, brengt een zeilboot naar Belgie vanuit het zuiden. We kwamen steeds meer in elkaars buurt de afgelopen dagen en nu hebben we een gezellige babbel op de VHF en kruist hij ons op een paar tientallen meters afstand. We kunnen bijna handje schudden!

De zon schijnt weer als we bij Isla Cies aankomen. Dit gebied is een beschermd natuurreservaat waar we een anker – en vaarvergunning voor moesten aanvragen. Het lijkt eerder een formaliteit want we hoorden al dat de ankerbaai soms boordevol ligt met zeilbootjes, onder het geluid van de motoren van de ferries die gans de dag op en afvaren. Wij zijn er buiten het weekend én buiten het hoogseizoen dus die drukte valt gelukkig mee. En het neemt niet weg dat dit een prachtig stukje natuur is. We liggen met onze Puff voor een wit zandstrand waarachter zich een soort natuurlijk aquarium vormt bij laag water. Je kunt vanop een klein dijkje de vissen, octopussen, zeesterren, krabben en allerhande zoutwatervolk zien kruipen en zwemmen. We volgen het wandelpad naar de hoogste vuurtoren en hebben een indrukwekkend zicht op de eilandengroep en de Atlantische oceaan aan de ene kant en de Spaanse kust aan de andere kant. De wolkensluiers hangen wat tussen de rotsen en geven alles een speciale sfeer.

De volgende ochtend zien we geen steek. De mist is ‘s nachts weer komen opzetten en alles rondom ons is een witte waas. Het is maar een drietal mijl naar onze volgende bestemming, er is weinig scheepvaart in dit gebied en het weer is rustig. De ideale omstandigheden voor een eerste ‘mist tocht’ op radar. We vaarden al enkele keren met de radar aan maar het voelt toch creepy als je niet eens rondom je kunt kijken en checken wat die vlek op de radar nu precies is. Maar alles gaat goed en als we ons anker uitgooien in Ensenade de Barra, klaart het geleidelijk op. We krijgen beetje bij beetje de mooiste baai tot nu toe te zien. Helder water en een wit zandstrand dat uitmondt in een bos met daarachter groene heuvels onder een staalblauwe hemel. Wat we ook zien is bloot…heel veel bloot… We liggen knal voor het naaktstrand waar de Spaanse naturist gretig gebruik van maakt. Als het ‘s avonds afkoelt dan gaat de korte jas aan maar voor de rest blijft alles lekker vrij hangen… Vreemd zicht…

We sluiten het hoofdstukje rias af in Ria de Vigo waar we een paar dagen in de haven van Cangas blijven. Vandaar nemen we de ferry en bezoeken Vigo wat we niet echt de moeite vonden. Cangas zelf is best wel gezellig maar het is hier nu echt herfst geworden. Alles is grijs en we krijgen behoorlijk wat regen. Op Kris zijn verjaardag willen we doorvaren maar we krijgen wind op kop en moeten tegen de golven in. Geen tochtje om vrolijk van te worden dus we maken rechtsomkeer en varen terug Cangas binnen waar we de fles bubbels opentrekken met onze vrienden van de Zeevalk. Kris wordt ook nog vakkundig ‘versierd’ door Janette met bloemenkrans en glitterdiadeem, waarna we een leuk restaurantje induiken waar ze zowaar een uitgebreide keuze aan vegetarische gerechten hebben. Meer moet dan niet zijn!

De dag erna varen we samen met de Zeevalk Baiona binnen, onze laatste halte in Spanje. Het is een leuk stadje waar we vanop de rotsen opnieuw hele mooie vergezichten kijgen. De zon schijnt gelukkig weer en in de ankerbaai ligt het vol bootjes van allerlei nationaliteiten, die net als wij wachten op goede wind om Portugal binnen te varen. We nemen nog even de bus naar A Guardia, het uiterste puntje van Spanje waar we de Rio Miño zien liggen – de rivier die de natuurlijke grens vormt met Portugal – om dan later die grens met onze Puff over te steken.

Hasta luego España , fue un placer estar aqui!