Ria de Viveiro – Ria de Cedeira – A Coruña

Na de oversteek van de Golf van Biskaje hebben we eindelijk Spaanse grond onder de voeten. Bretagne was verrassend mooi maar om de een of andere reden voelt Spanje toch meer aan als ‘buitenland’. De taal, het eten, de cultuur, zelfs de geur van het land is anders dan wat we gewend zijn.

Onze eerste Spaanse halte is Ria de Viveiro. Een stuk oostelijker dan wat we oorspronkelijk in gedachten hadden maar weer en wind hebben anders voor ons beslist. Op het eerste zicht is er niet zoveel te zien. Maar de hoogbouw rondom de haven verstopt een kleine, charmante dorpskern waaruit verschillende wandelroutes vertrekken die door de groene heuvels leiden die de baai omsluiten. We blijven een paar dagen hangen en Viveiro blijkt de ideale plek te zijn om bij te komen en de tocht vanuit Frankrijk te verteren. Ik heb na een tweetal dagen reeds last van ‘zeilersdementie’ en weet al niet zo goed meer waarom ik de oversteek zo lastig vond. Bij Kris blijft het iets langer nazinderen.

We slapen uit en genieten van het Spaanse leven. Rondslenteren in het dorp, naar de lokale supermercado, tapas eten, wijntje drinken op een terras en luisteren naar de levendige discussies die de Spanjaarden voeren aan de toog van de vele cafeetjes. We trekken de heuvels in voor een wandeling die ons via dichte eucalyptus- en naaldbossen naar de rotsige onbegroeide top brengt met een grandioos uitzicht als beloning. Zo ver als we kunnen kijken zien we heuvels die Galicië groen kleuren.

Helemaal uitgerust zetten we koers richting A Coruña, waar onze vrienden van de Temanua op ons wachten. We houden nog een korte tussenstop in Ria de Cedeira en de volgende dag varen we de Marino Nautico in A Coruña binnen. Even later liggen we weer op ons ondertussen vertrouwde plekje naast de Temanua. Het duurt niet lang voor we gezellig samen iets zitten te drinken in hun kuip en dan blijkt dat ze hun fles ‘aankomstbubbels’ – om de oversteek te vieren – onaangeroerd in de koelkast hebben laten staan tot ook wij er waren. Wat een welkom!

De volgende dag gaat de Temanua verder richting de Rias en wij genieten nog een paar dagen van het stadsleven in A Coruña . Zodra we de deur van onze steiger openduwen stappen we een grote promenade op die direct toegang geeft tot het stadscentrum. We slenteren door de oude stad, een doolhof van straatjes met bijna om elke hoek een klein kerkje. Overal zien we gebouwen met beglaasde galerijen, een overblijfsel uit de 19de eeuw waaraan de stad zijn bijnaam ‘kristallen stad’ te danken heeft. Echt mooi vinden we die glazen hokjes niet maar net omdat het zich consequent door de hele stad (en ook regio, zo blijkt later) doortrekt, geeft het wel een uniek stadsbeeld. Alle wegen lijken uiteindelijk naar de Praza de Maria Pita te leiden waar het stadhuis met koperkleurige koepelvormige daken een impressionant beeld schept onder de zon. Ook de befaamde vuurtoren, de Torre de Hercules – het symbool van A Coruña – is de moeite van een bezoek meer dan waard.

We combineren de toeristische uitstapjes met wat poets – en kluswerk op Puff en na een viertal dagen hebben we zin om de drukte van de stad weer achter ons te laten en de rust van de Spaanse rias op te zoeken. Terwijl Kris op het dek alles in gereedheid brengt om de volgende dag te vertrekken, wordt hij aangesproken door een Nederlands koppel, die met hun zeilboot de Zeevalk ook op weg is om zuiderse oorden te gaan verkennen. Ze herkennen Puff van haar vorig leven. De blog en de artikels van Frieda (de vorige eigenares) in verschillende zeilersmagazines zoals de Zilt, hebben van Puff een BB (Bekende Boot 😉 )gemaakt in Nederland. We hebben een leuke babbel met Hans en Jeanette – de Zeevalk crew – en zijn vastbesloten om dat verder te zetten zodra we elkaar in een van de Spaanse rias weer tegenkomen. Maar eens te meer zorgt de wind ervoor dat we onze plannen moeten bijstellen.

Als we het weerbericht nog een laatste keer checken, zien we dat we Cap Fisterra de komende dagen niet voorbij zullen raken. Er komt te snel teveel wind. Ik baal verschrikkelijk want na 5 dagen A Coruña ben ik echt wel klaar voor iets nieuws. Maar als we dan toch ergens een week vastzitten, dan is dit natuurlijk geen slechte plek. Door ons langer verblijf komt het vervolg aan de babbel met de Zeevalk sneller dan verwacht en al gauw hebben we er een paar nieuwe zeilvrienden bij. We trekken er de komende dagen samen op uit en vullen onze agenda met een variatie aan activiteiten.

• cultuur: We gaan op daguitstap met de trein naar Santiago de Compostello. Een leuke stad maar het toerisme doet de authentieke sfeer die de pelgrims uitstralen jammer genoeg teniet.
• gastronomie: tapas, tapas en nog eens tapas… Op restaurant of zelfgemaakt.
• sport: Jeanette en ik doen mee met de locals en springen van de trap van de promenade in het ijskoude water van de Atlantische oceaan. Onze mannen blijven wijselijk uit de buurt…
• techniek: een bezoek aan de ‘Pombo’, de enige nautische shop in A Coruña. Eén en al chaos, met een wat vreemde onverstaanbare man achter de balie die elk gewenst stuk uit de chaos tovert en er dan een geïmproviseerde prijs op lijkt te plakken.
• gasexpeditie: we laden de taxi vol met lege gasflessen en laten ons naar een gasstation brengen om ze daar te vullen. Foto’s nemen is niet toegestaan.
• taal: we drinken nu biertjes ipv pintjes, ik draag geen kleedjes meer maar jurkjes en we gaan niet aperitieven maar we gaan op de borrel.
• economie: de tapas en het havengeld slaan een gat in het budget maar de lokale economie is tevreden.

Ondertussen loopt de passantensteiger van de haven langzaam vol met zeilboten die allemaal liggen te wachten op ‘goeie wind’. We hadden eigenlijk een meerderheid aan Nederlandse boten verwacht maar het blijken vooral Zweden en Denen te zijn die koers zetten richting Zuiden. De harde wind blijft maar aanhouden en Albertien en Joop van de Zeezot besluiten om de moraal wat op te krikken door een steigerborrel te organiseren. Iedereen brengt een hapje en drankje mee en wat begint als een gezellige babbel mondt uiteindelijk uit in een zot feestje waarbij de Zweden zich ontpoppen tot DJ van dienst en iedereen staat te dansen. Om 23u is het genoeg geweest en komt de havenmeester ons allemaal naar bed sturen. De daaropvolgende dag is onze steiger net een klein dorpje waar iedereen iedereen kent.

Gespreksonderwerp nummer 1 is en blijft de wind. De Zeezot en de Zeevalk zien uiteindelijk toch een ‘gat’ in het slechte weer (dat ‘slechte’ weer is relatief natuurlijk want het is 25°C en de zon schijnt volop, enkel de wind zit verkeerd) en besluiten te vertrekken. Wij wikken en wegen nog wat maar na 12 dagen in A Coruña gooien we uiteindelijk toch ook de lijnen los en varen ze achterna, langs de Costa da Morte, helemaal klaar om de Spaanse rias te verkennen.