Het is 25 maart en dag 10 op de jachtwerf. Af en toe schijnt de zon tussen de wolken door maar het overgrote deel van de dag regent het. Voor de rest is het er vooral eenzaam. Alle werken liggen stil en we zijn de enigen die er verblijven. Overdag loopt wel één van de werknemers rond om een oogje in het zeil te houden maar die blijft ver uit onze buurt. ‘s Nachts wordt hij afgelost door onze vrolijke nachtwaker die wel elke avond een babbeltje komt slaan. Hij is gek op Sam en komt hem dagelijks wat lekkers brengen. Na een paar dagen loopt Sam heel de tijd achter hem aan en is hij selectief doof als ik hem terugroep. Tja, bij zijn vegetarische baasjes komen natuurlijk geen kippenvleugels op tafel…

Wijzelf eten zoveel mogelijk van onze proviand op om zo het winkelen te beperken. Enerzijds omdat we hopen dat we één dezer dagen een plekje krijgen op een repatriëringsvlucht. Maar anderzijds omdat het best wel intimiderend is om aan een spervuur van vragen onderworpen te worden door het leger of de guardia civil als je je op straat begeeft.

Tussen het rondhangen en het klussen door houden we zoveel mogelijk contact met de ambassade en de dienst buitenlandse zaken van het fod. De eerste repatrëringsvluchten die georganiseerd werden zaten meteen vol en we hopen dat er elk moment extra vluchten gepland worden. Maar het verlossende berichtje dat we mee kunnen komt maar niet. Als ik in de late namiddag opnieuw contact opneem met één van de diensten, weten ze me te zeggen dat er geen bijkomende vluchten meer op de planning staan. Ik word er moedeloos van en wil er voor die dag de brui aan geven, maar Kris besluit om toch nog eens naar de fod te bellen. En gelukkig maar! Als de behulpzame dame aan de lijn nakijkt of er echt geen plek meer is op de laatste vlucht die de volgende dag gaat, krijgen we te horen dat er al 2 plaatsen gereserveerd staan voor ons op diezelfde vlucht. We worden de volgende morgen op de luchthaven in het zuiden van Tenerife verwacht. Alleen heeft niemand ons daar van verwittigd…

Opeens slaat de stress toe. Er moet snel snel een huurauto geregeld worden. Terwijl ik in een taxi zit om die wagen te gaan ophalen, begint Kris aan de lijst zaken die we nog moeten doen voor we kunnen vertrekken. De boot opruimen, de buiskap weghalen, de koelkast uitkuisen, gas afsluiten, de batterijen loskoppelen, het dek leegmaken, papieren en extra warme kleren in de valies gooien, enz enz. We zijn er tot in de late uurtjes zoet mee.

Als we de volgende morgen vroeg Puff afsluiten zijn we nog altijd niet zeker of Sam mee op het vliegtuig zal mogen. Bij aankomst blijkt dat er maximum 3 honden mee kunnen in cargo en hoewel we vroeg op post zijn, staan al 2 andere koppels met een grote hondenbench in de rij. Sam is de laatste die erbij kan (en is gelukkig ook de laatste hond in de rij, zodat ook niemand anders in de kou blijft staan). Wat een opluchting! Anders werd het een retourtje jachtwerf en wachten tot alle vliegverkeer weer op gang kwam… Het is nog even slikken als we hem moeten afgeven zodat hij ‘ingeladen’ kan worden maar zelf lijkt hij er niet echt mee te zitten dus kunnen we redelijk gerust gaan boarden.

We krijgen ook nog snel een briefje in onze handen geduwd dat we nu 2 weken in quarantaine moeten blijven en dat geldt ook voor degene die ons eventueel komt ophalen. Dan maar het openbaar vervoer. Het wordt nog even spannend als we merken dat er amper treinen rijden ‘s avonds maar we halen nog de laatste trein naar Oostende waar we 5 minuutjes later opgepikt worden door een taxi. Die brengt ons naar De Haan, onze nieuwe thuis aan de Belgische kust voor de komende maanden. Daar heeft een lieve buurvrouw voor een welkomstpakket gezorgd met versgebakken brood en allerlei lekkers zodat we de eerste dag doorkunnen en ons kunnen organiseren.

In tegenstelling tot wat ik gevreesd had loopt alles rustig en vlot. Er is geen gezeur of gedrum, iedereen is vriendelijk en over het algemeen wordt ook voldoende afstand gehouden. De mensen van de Belgische overheid die mee zijn om alles in goede banen te leiden, zijn heel behulpzaam en relaxed, net als de stewards en stewardessen. Na een dikke 4 uur vliegen staan we weer op Belgische bodem. We mogen maar rij per rij het vliegtuig verlaten en terwijl we op onze beurt wachten zien we Sam zijn bench uit het vliegtuig geladen worden. Tegen de tijd dat wij het vliegtuig uit zijn en aan de afhaalbalie aankomen staat hij ons al met zijn 2 compagnons op te wachten en lijkt nergens last van gehad te hebben.

Het is dan misschien een cliché maar het is echt wel in moeilijke tijden dat de solidariteit hier de bovenhand neemt. Het aantal initiatieven om elkaar te helpen is hartverwarmend. En de inzet van de overheid is dan misschien niet foutloos wat de communicatie betreft maar ze is er wel en het zal zeker niet evident zijn om zo een wereldwijde organisatie op te zetten. De mensen achter de schermen doen in elk geval alles wat ze kunnen om te helpen.

We zijn dan ook dankbaar dat we hier toch nog zo vlot geraakt zijn. Nooit hadden we kunnen denken dat we 9 maanden na ons vertrek in een wereld terecht zouden komen die op slot zit. Met vrienden die nu overal verspreid in meer of mindere mate vast zitten. Het is een absurd gegeven. Maar wij en ieder die ons nauw aan het hart ligt zijn gelukkig gezond, andere verhalen zijn heel wat schrijnender.

We maken er hier nu het beste van en zijn blij met elke stap in de goeie richting. Voor ons is die eerste kleine mijlpaal het einde van onze quarantaine zodat we weer buiten kunnen en genieten van de lentezon hier aan de Belgische kust. En zodra de omstandigheden het toelaten, zal het zo fijn zijn om vrienden en familie écht te zien en eens goed vast te nemen!