01 – 11 augustus 2019

Ile Tomé – Ile de Siec – Aber Wra’ck – Camaret – Brest – Camaret

Na een maand in verschillende havens te liggen, kunnen we eindelijk genieten van het ankeren in de baaien van de Bretoense kust. We varen langs verschillende eilandjes en vorderen zo langzaam richting Brest. Het punt waar we de Golf van Biscaje willen oversteken, onze eerste langere tocht (we rekenen op een viertal dagen), waarna we van de Franse baguettes kunnen overschakelen op Spaanse tapas. Maar zo ver zijn we nog niet.

Vanuit Saint Malo varen we onze vrienden van de Temanu’a achterna. Zo liggen we samen voor anker aan Ile Tomé en Camaret. Op andere plaatsen doen wij een extra tussenstop of blijven een dagje langer maar het is altijd fijn om dan weer een baai binnen te varen en bekende gezichten te zien. Het ankeren zelf gaat alsmaar beter, de routine zat er nog niet echt in en afstanden inschatten duidelijk ook niet. We proberen vooral om voldoende ruimte te laten met de andere boten en daar slagen we een beetje te goed in. Als we aan Ile Tomé op een welgemikte plaats ons anker uitgooien, blijkt dat er nog een hele vloot tussen ons en de Temanu’a kan gaan liggen. Maar al doende leert men en de keren erna is het ritje met de bijboot om even op de koffieklets te gaan bij de buren al een stuk korter. Het anker ophalen is een heel karwei. Waar veel boten een electrische ankerlier hebben en een druk op de knop ervoor zorgt dat de ketting weer binnengehaald wordt, gebeurt dat op de Puff handmatig. En aangezien we altijd op (heel) veilig spelen en liever ‘ietske’ teveel dan te weinig ketting uitgooien, moet er flink gewerkt worden om de 100 kg ketting dan ook weer binnen te halen. Maar moeilijk gaat ook en na de ochtenfitness aan de ankerlier varen we weer verder. Bij aankomst op een nieuwe bestemming is het eerste werk steeds om Sam even zijn poten te laten strekken en te laten doen wat honden doen als de nood hoog is. Hij krijgt daarbij zijn gloednieuwe zwemvestje aan, we hijsen hem gezamelijk in ons bijbootje en tuffen dan op de strandjes af. Hij vindt het allemaal OK en als Kris met hem aan land gaat, zie ik hem vanop Puff in zijn fluo-oranje vestje het strand aan een grondig onderzoek onderwerpen.

In de baai van Ile Tomé ( wat eigenlijk gewoon een begroeide rots is die boven het water uitkomt) is het zalig genieten onder de zon met slechts een handvol boten in de buurt. De dagen daar worden dan ook gevuld met boekje lezen, prutsen op de surfplank, de kleine rotsstrandjes verkennen met Sam, aperitieven (ja, alweer…) met versgeplukte en geprepareerde krakelingen op de Temanu’a, een pintje met nog meer krakelingen op de Puff en een serenade van Kris op zijn gloednieuwe ukele. De romantiek druipt eraf als ik voor het slapengaan mag genieten van klassiekers als ‘Broeder Jacob’, ‘Altijd is Kortjakje ziek’ en als kers op de taart: ‘Klein klein kleutertje’.

Via Ile de Siec gaat het verder naar Aber Wra’ck oftewel ‘Klingon Land’. Volgens mij hebben de makers van Star Trek hun inspiratie in het Oud-bretoens gezocht met plaatsnamen als Kroaz Konk en Ar Gebog. Het klinkt allemaal niet zo uitnodigend maar dit stukje Frankrijk blijkt wel verrassend mooi. We gaan er wandelen in de heuvels met schitterende uitzichten, stoppen in de kleine dorpjes voor een baguette en croissant uit het vuistje en houden een pauze in één van de kleine baaitjes om zo terug te keren naar Puff. Bretagne kan ons echt wel bekoren.

Maar ondanks al dat natuurschoon in Frankrijk, wordt de lokroep van ons volgende doel alsmaar luider en willen we nu echt graag richting Spanje. We zetten dus koers naar Camaret, vanwaar we hopen de Golf van Biscaje over te steken. Ook de Temanu’a ligt daar te wachten op een ‘goed weergat’ en we verdrijven samen de tijd met koffieklets, mojitoklets en wakeboard-testing. Het is ook fijn om samen de weersvoorspellingen te bekijken en te bespreken. Het ziet er jammer genoeg naar uit dat we Frankrijk nog niet direct gaan verlaten. Het ene front is nog niet voorbij als het volgende alweer klaarstaat. Daar we niet veel zin hebben om de kleine storm uit te zitten aan ons anker, zoeken we samen de beschutting op van de haven van Brest. En wat doe je daar als er teveel wind is om te zeilen…? Surfen dus… Kris heeft zijn ‘partner in crime’ wel gevonden met Bert: surfen, kiten, wakeboarden…. Als er wind en/of water aan te pas komt, is het helemaal goed!

Zodra de wind weer is gaan liggen, keren we terug naar Camaret, waar we nog wat kunnen genieten van de natuur en de uitzichten langs de kliffen aan de kust. Maar hoe mooi het uitzicht ook is, de Spaanse tapas en rias lonken. Geduld is een schone deugd… ik ben er helaas niet mee gezegend. Toch is er geen andere keuze dan wachten op het juiste weer. Het hoort er allemaal bij…