We zijn tot nu toe nooit in Portugal geweest en na ons tweedaagse bezoek aan Porto kijken we ernaar uit om dit land verder te verkennen. Maar voor we verder gaan wordt er zoals gewoonlijk een arsenaal aan weer- apps geraadpleegd. Lorenzo, de tropische storm die op weg is naar de Azoren zal zich de komende dagen ook hier laten gelden. Niet zozeer als wind maar eerder als ‘swell’, een woord dat zich de laatste weken een weg gebaand heeft naar de top van onze meest- gebruikte-woorden-lijst. Swell, golven, deining, de hoogtes en de laagtes, het tijdsinterval tussen de opeenvolgende golven, … Hier aan de westkust van Portugal houden we het extra in de gaten, veel havens zijn namelijk niet toegankelijk als er een te hoge deining staat.

We bekijken samen met de Zeevalk onze opties. Het plan is om een dag en een nacht door te varen om zo met wat marge Nazaré of Peniche te bereiken voor het watergeweld dit stuk van de Atlantische oceaan binnen komt denderen. Het wordt een tocht van 120 mijl die rustig verloopt en waarbij we afwisselend op motor en op zeil varen. Onderweg houden we via de VHF radio contact met de Zeevalk. Als we de volgende dag ter hoogte van Nazaré zijn, besluiten Kris en ik onze pilot boek te vertrouwen die aangeeft dat hier één van de best beschutte havens van Portugal ligt. Het voelt heel tegenstrijdig aan als je weet dat Nazaré wereldwijd bekend staat bij golfsurfers voor de hoogste golven ter wereld… Ook de zeekaarten die ons een opeenhoping van dieptelijnen laat zien net voor de kust geven aan dat het er hier wel eens wild aan toe kan gaan. Wij houden hier toch halt maar Zeevalk wil graag verder en ze breien nog een extra nachtje aan hun tocht om beschutting op te zoeken in de buurt van Lissabon. We nemen dus via VHF voorlopig afscheid van hen en spreken over een paar weken af in de Algarve. Als we uiteindelijk de haven van Nazaré binnenvaren is het water vlak als een spiegel. We zijn benieuwd of dit de komende dagen zo zal blijven.

De volgende dag gaan we op verkenning en hoewel Nazaré een toeristisch badplaatsje blijkt, heeft het een bepaalde ‘vibe’ die we wel leuk vinden. We vinden al snel onze weg naar het bureau van toerisme waar we de nodige informatie krijgen voor enkele uitstappen en ook de weg naar het befaamde surfstrand. Dat ligt aan de andere kant van een rotsuitloper waar we met de funicular overheen kunnen. De trap kan ook maar is niet echt een optie voor de stramme pootjes van onze bejaarde Sam. Helaas hangt er bij de ingang van de kabelbaan een bord dat honden enkel toegelaten zijn in een bench. Niet echt iets wat we bij de hand hebben maar als we wat beteuterd staan te kijken, tovert de chauffeur opeens een grote bench tevoorschijn die hij voor ons in het trammetje plaatst. Sam mag zo gratis mee naar boven met de belofte dat er ook boven een bench zal voorzien zijn voor onze terugweg.

Bovenop de rots genieten we van het uitzicht en betalen een symbolische euro om het mini museum te bezoeken dat volledig aan het golfsurfen gewijd is. Daar komen we te weten hoe de geologische eigenschappen van deze plaats ervoor zorgen dat onze haven enerzijds zo goed beschut ligt en anderzijds de beste golfsurfers van overal ter wereld hier hun ding komen doen. Het is allemaal te danken aan een onderzeese canyon die net voor de kust wat afdraait richting Praia do Norte, de surfersbaai. Daar zorgt het abrupte hoogteverschil met de kustlijn voor een enorme opstuwing van het water die daar nog eens versterkt wordt door de ‘gewone’ golven die vanuit de Atlantische oceaan komen binnenrollen. Als we verder wandelen zien we met eigen ogen de kracht van al dat watergeweld. Hoewel hier nog veel hogere golven gerapporteerd werden, kunnen wij niet anders dan gebiologeerd kijken naar die watermuren die keer op keer op het strand stukslaan. En waar wij enkel met ontzag kunnen naar kijken, daar lijken de kleine figuurtjes met hun board die we her en der in het water zien, mee te lachen en te spelen. Het is een fascinerend spektakel waar we niet genoeg van krijgen.

De volgende dag trekken we met de bus het binnenland in om Alcobaca te bezoeken met het indrukwekkende Monasteria de Santa Maria dat het kleine dorp domineert. De kerk is enorm met gigantische 12de eeuwse zuilen en ook het klooster met zijn barokke facade is één en al ‘grandeur’. Het klooster was in lang vervlogen tijden één van de rijkste en machtigste gemeenschappen uit de regio met zijn 999 monikken die in shifts een nonstop kerkdienst hielden. In de 18de eeuw werd het klooster vooral bekend omwille van de decandentie die zijn bewoners tentoon spreidden….Zo werd bv. in de keuken een waterkanaal voorzien die de vis uit de rivieren naar het klooster liet zwemmen: een rechtstreeks ticketje naar de kookpot. Uiteindelijk werd het zo erg dat de toegang tot de eetzaal voorzien werd van een smalle deur. Monikken die te dik waren om erdoorheen te kunnen werden verplicht te vasten.

Na onze portie cultuur, krikken we ons suikerniveau op in een lokale pasteleria met Portugees gebak. We zullen de energie nodig hebben want in de namiddag liggen de surfboards te wachten voor onze golfsurfles in de ‘beginnersbaai’. Helaas hebben de perfecte beginnersgolfjes plaatsgemaakt voor iets grotere exemplaren. Onze lesgevers hebben hun handen vol om ons groepje beginnelingen door de branding te sleuren en ons dan na een paar seconden weer van ons surfbord te zien duikelen zodat ze weer opnieuw kunnen beginnen. Ondanks het vele zoute water dat ons om de oren vliegt amuseren we ons enorm en het ‘smaakt’ naar meer. Helemaal versleten na onze 2 uur durende les, trakteren we onszelf op een zonsondergang op Surfers’ beach en duiken daarna nog een restaurantje binnen. Nazaré is onverwacht een heel leuk plekje gebleken.

We moeten echter verder want binnenkort vlieg ik naar België en daarvoor zoeken we een geschikte havenplaats voor Kris en Sam. We doen eerst nog een tussenstop in Cascais, daar is een dure haven maar je kunt er mooi ankeren in de baai en dat doen we dan ook vlakbij de Alisara. Hermione en Douglas, de Britse bemanning, spraken ons enkele weken geleden aan op een strandje in Spanje. Ze herkenden onze Puff als de boot waar ze een viertal jaar geleden een tijdje samen mee vaarden aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. Ze waren toen op reis met hun 2 kinderen op een kleine wedstrijdboot. Nu hebben ze, met iets oudere kinderen en een grotere boot opnieuw de sprong gewaagd om de wereld te gaan verkennen. Als we aankomen in Cascais overhandigt hun zoontje ons trots zijn zelfgemaakt kaartje met een officiële ‘Invitation to Puff for a drink on board of Alisara’. Het wordt een gezellige avond en de komende dagen brengen we nog leuke momenten met elkaar door.

Het is één van de aspecten aan deze manier van reizen zo leuk maakt. Je leert zo makkelijk mensen kennen uit verschillende hoeken van de wereld: elk met hun eigen verhaal en reden om aan dit avontuur te beginnen. De ontmoetingen zijn vaak kortstondig maar elke keer je elkaar weer tegenkomt is het fijn bekende gezichten te zien en elkaar weer wat beter te leren kennen. Anderzijds vind ik het wel lastig om ook elke keer weer afscheid van mensen te moeten nemen. Ieder gaat zijn weg en soms weet je dat je elkaar waarschijnlijk niet meer terugziet. En hoewel de vriendschappen dan nog pril zijn, vind ik het best moeilijk.

Maar zo ver zijn we nog niet. We blijven nog wat hangen in Cascais want behalve het fijne gezelschap (Alisara, Tahé, Carolau III, Bofcont, allemaal bootjes die we onderweg naar hier leerden kennen), is het ook een goeie uitvalsbasis voor allerlei uitstappen.

We wandelen naar de kliffen van de Boca do Inferno en genieten van het mooie park en de kleine strandjes in Cascais zelf.

Of we nemen de trein naar Lissabon waar we een dag rondslenteren met Sam. Hoewel de stad heel wat moois te bieden heeft zijn we na Porto een beetje verzadigd. Lissabon is ook een hele groot en wij houden meer van een iets compactere versie.

We gaan ook nog een dagje naar Sintra wat in de reisgidsen beschreven staat als ‘fairy tale town’. Het doet die benaming alle eer aan. De romantische bouwstijl, de torens van de verschillende paleizen die uit de bossen priemen, de dicht begroeide wandelpaden die ons de heuvel op leiden naar het Palacio Nacional de Pena. Je moet er de hordes toeristen wel bijnemen en ik vraag me af hoe het hier moet zijn in het hoogseizoen als het nog ontieglijk veel drukker is… Maar nu kunnen we vrij makkelijk aan de kudde ontsnappen door onze weg te voet te zoeken op de heuvels en de overvolle bussen die naar de verschillende bouwwerken rijden, links te laten liggen. Eens we boven ons ticketje hebben bemachtigd om het immense park rond het paleis binnen te gaan, merken we snel waar Walt Disney een deel van zijn inspiratie gaan zoeken is. De vorm en kleur van de gebouwen en torentjes op een weelderig groene heuvel doen onmiddellijk aan de begin generiek van de oude tekenfilms denken.

Tussen de zonnige dagen en onze uitstappen door, worden we ook op een dag felle wind getrakteerd. Die is opeens opgestoken terwijl we aan land waren en tegen de tijd dat we in ons bijbootje stappen om weer aan boord te gaan, krijgen we 25 a 30 knopen wind over ons heen ofwel een 7 beaufort. De hele baai is een geklots van jewelste met korte golven waar we tegenin moeten met onze dinghy. De moed zinkt ons in de schoenen want het was meteen duidelijk dat dit niet aangenaam wordt. Om de 2-3 golven kletst er een hoop ijskoud zout water over ons heen. Na een minuut zijn wij, Sam en onze (gelukkige waterdichte) tas vol boodschappen doorweekt. Zout water in mijn oren, ogen, kletsnat haar aan mijn gezicht geplakt, mijn t-shirt aan het druipen, wind die rond ons hoofd giert en rillen van de kou. Het tochtje van 5 minuten leek een eeuwigheid te duren. Zodra we aan boord zijn bekijken we angstvallig onze positie maar ondanks dat Puff met haar volle 8 ton aan de ankerketting lig te sleuren en te gieren, blijft ons anker mooi houden. Maar ver lopen of varen doen we de dag erna niet en we zitten het uit aan boord terwijl we ons verwonderen hoe sterk het anker in de grond vergrendeld zit. Het geeft ons in elk geval vertrouwen in de ketting, het anker, en onze ankermanoeuvre.

Maar we kunnen er niet eeuwig verankerd blijven en na een afscheidsdrink op het kleine strandje met de Alisara crew vertrekken we uiteindelijk vroeg in de ochtend om verder zuidwaarts te gaan. Het wordt uiteindelijk één van die dagen waarvan je denkt dat je beter in bed had kunnen blijven liggen. Maar daarover de volgende keer meer…