De eindejaarsfeesten staan voor de deur als we Lanzarote binnenvaren. Het is bijna 2020… Bijna kerst. Maar van een kerstgevoel is op dat moment nog niet veel te merken. Ik ben sowieso niet echt een ‘kerstmens’ en dat wordt er niet beter op als het buiten 20°C is en ik in t-shirt onder de zon zit. Maar het is en blijft Kerst en dat moet gevierd worden.

We liggen samen met Yndeleau in de ankerbaai bij de haven van Arrecife en luiden de feestdagen in met een pre-kerst barbecue bij hen aan boord. En dat doen we in stijl. Kris trekt zijn beste hemd aan en ik haal mijn zwart feestjurkje uit de kast. Op blote voeten klauteren we in ons bijbootje om een feestelijke avond door te brengen met Jurre en Suzanne. Zij varen een paar dagen later verder naar Tenerife waar ze zich voorbereiden op de oversteek van de Atlantische Oceaan dus het is ook meteen een beetje een afscheid. Maar we houden het op een ‘tot ziens’ en hopen elkaar op een dag weer te treffen aan de andere kant van de oceaan. Ook met Janet en Hans van de Zeevalk wordt er geklonken op de feesten. We worden bij hen uitgenodigd voor een uitgebreid diner maar als diezelfde dag blijkt dat ons anker gekrabd heeft (niet ter plaatse is blijven liggen), durven we Puff niet achter te laten in de baai. Maar geen nood, even later stappen Janet en Hans bij ons aan boord met tassen volgeladen met hapjes, drank, hoofdgerecht en dessert!

Op kerstdag zelf varen we verder naar Puerto Calero. Het is een vreemd gevoel als we de haven hier binnenvaren, niet alleen omdat het kerstdag is maar vooral omdat dit de plek is waar we nog geen 3 jaar geleden onze eerste stappen zetten in de zeilwereld. In maart 2017 werden Kris en ik hier tijdens een intensieve RYA cursus omgevormd van ‘incompetent’ naar ‘competent crew’. Twee jaar en 9 maanden later zijn we hier terug en deze keer op eigen kiel. We herkennen de restaurantjes waar we ‘s avonds op het terras neerploften, het kantoortje van de zeilschool waar we onze zeilpakken moesten oppikken en ook het zeilschip waar we een week op doorbrachten ligt er nog. En zelfs Andrew, één van onze toenmalige medecursisten is er nog steeds. Hij heeft afscheid genomen van zijn leven in de UK en is hier komen wonen op zijn gloednieuw zeiljacht. Het is een gezellig weerzien met rondleiding op elkaars boot die niet meer verschillend kunnen zijn. Zijn 52 voet jacht ademt luxe uit. Alles is gloednieuw tot de breedbeeld televisie en wijnkast toe. Maar hoewel het comfort aan boord aanlokkelijk is, hou ik toch meer van de charme en gezelligheid van onze Puff. Maar hoe groot of klein of hoe oud of nieuw onze schepen zijn, maakt uiteindelijk allemaal niet uit als we uitgebreid bijkletsen over onze avonturen op zee sinds we elkaar voor het eerst ontmoetten.

Heel lang blijven we niet in Calero. We gaan verder naar Rubicon, alweer een plekje dat veel herinneringen met zich meebrengt want dit was de bestemming van de nachttocht tijdens onze lesweek 3 jaar geleden. In Rubicon willen we nu oudejaarsavond gaan vieren en het plan is simpel. Gezellig met zijn tweetjes uitgebreid koken op Puff, om middernacht naar het vuurwerk kijken en dan naar de Sailor’s bar om ons in het feestgewoel te gooien. Maar na 6 maanden onderweg weten we al dat plannen er zijn om te veranderen en we raken dus nooit tot in de bar. Als we om middernacht buiten staan en met onze buurboot klinken op het nieuwe jaar nodigen ze ons uit om daar nog ‘iets’ te drinken. Dat wordt een ietsepietsie meer dan voorzien en we blijven er de rest van de nacht plakken. Tegen de tijd dat we daar weer van boord stommelen, is er van feesten in de bar niet veel sprake meer en wordt het een rechtstreeks tripje naar onze kajuit….

Maar we zijn niet alleen voor de feesten in Rubicon. De voornaamste reden is dat we hier hebben afgesproken met Nigel, de RYA instructeur die ons hier destijds de kneepjes van het zeilvak leerde. Een man met een enorme passie voor het zeilen en het overbrengen van zijn kennis. Iemand die ons zoveel heeft bijgebracht en die we na een week samen aan boord een heel warm hart toedragen. Hij vond het van zijn kant fantastisch dat hij zijn steentje kon bijdragen aan onze plannen en we zijn sindsdien contact blijven houden. Hij stond ons van op afstand bij met raad en daad en vorig jaar bezocht hij ons nog in Gent. Nu is hij toevallig in dezelfde periode in Lanzarote dus we moesten wel zorgen dat we elkaar konden treffen! Als hij aan boord komt wordt Puff aan een grondige inspectie onderworpen en helemaal goedgekeurd op alle fronten. In tegenstelling tot onze vorige ontmoeting krijgen we deze keer geen ondervraging welke procedures we gaan volgen bij een MOB (man over boord) of wat we gaan doen als we in een storm terecht komen. Blijkbaar zijn wij net als ons scheepje zeewaardig verklaard na onze tocht van de voorbije 6 maanden. We kletsen de hele avond lang over onze ervaringen en plannen voor de toekomst. De volgende dag verlaten wij Rubicon weer en worden we nog uitgezwaaid door Nigel en zijn nieuwe crew. Hij gaat de komende tijd vooral met de Clipper races meevaren. Daarbij passeert hij ongetwijfeld ook langs de Caraïben dus wie weet kruisen onze wegen ooit weer…

Lanzarote zal voor ons altijd een beetje de plek zijn waar het allemaal begon en het is fijn om hier nu de mensen te treffen die deel uitmaakten van dit verhaal!