Als ik ergens op een strand of in een baai de hoeveelheid rommel zie die er soms ligt, vraag ik me altijd geërgerd af wie dat in godsnaam zomaar overboord of op de grond gooit. Het is toch een kleine moeite om het in de vuilbak te gooien.
OK, het is niet altijd simpel om bewust en zo ecologisch mogelijk met ons afval om te gaan aan boord. Op lange tochten stapelt het zich op en zeker sorteren is moeilijk op ons kleine huisje op het water. Maar we maken er wel een punt van om niet bij te dragen aan de enorme hoeveelheid plastiek en andere troep die er in de oceaan rond drijft.

En toch moet ik tot mijn schande en schaamte toegeven dat ik ongewild een paar items aan de afvalberg in het water heb toegevoegd. En ik niet alleen, elk van onze drijvende vrienden heeft er wel een paar op zijn of haar geweten. Want hoe hard je ook je best doet om alles vast te zetten, Neptunus eist op tijd en stond zijn offers.

Als je alle handdoeken die bij de zeilers al overboord gegaan zijn aan elkaar zou naaien, dan heb je een gigantisch lappendeken. Geen idee wat de exacte dimensies zouden zijn maar het wordt er eentje om u tegen te zeggen. Eén van die lapjes draagt helaas onze naam en was ook één van de eerste items die we kwijtspeelden. Dat was te danken aan onze nonchalance en het onderschatten van de opkomende wind terwijl ons handdoekje met één miezerige wasknijper aan de zeereling hing te drogen. Die wasknijper kan ik dus ook al meteen toevoegen aan het lijstje van kwijtgespeelde voorwerpen. En het is niet de enige. Of ik laat ze vallen en zie ze wegzinken voor ik goed en wel besef wat er gebeurt, of ze vallen uit elkaar en er gaat een halve wasknijper overboord. Het drijfvermogen van die dingen is helaas bedroevend…

Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen zou je zeggen. Deze ezels wel want af en toe slingert er toch iets rond dat los ligt terwijl de wind aanwakkert. Zo ook als we de bijboot aan het afspoelen zijn voor we oversteken naar Rabat. Het zitplankje ligt er gewoon losjes op terwijl wij even met andere dingen bezig zijn. Te losjes want opeens kruipt er een windvlaag onder en weg is de zitplank. Je zou denken dat die dingen wel drijven maar niets is minder waar. In geen tijd zakt het weg naar de bodem van de haven. Een haven waar het water op dat moment ijskoud is en het zicht beperkt tot een meter. De plank bevindt zich dan ergens een 4 tal meter diep en zonder duikmateriaal en loodgordel wordt het letterlijk en figuurlijk een verloren zaak….

Naarmate we langer onderweg zijn loopt het aantal offers op. Gaandeweg zijn we wel wat alerter maar op bepaalde momenten overvalt het ons ook gewoon. Een golf die opeens een matje wegspoelt die onder de surfplank vastgekneld zou moeten zitten, een windvlaag die mijn drinkbeker zomaar vanonder de buiskap over de zeereling maait of een stuk draadstang die weg gekatapulteerd wordt als Kris hem net in de juiste hoek plooit met een laatste wrong met zijn tang. Vissen doen we als vegetariërs niet dus aan de meters vislijn en ganse hengels die bij onze collega zeilers soms overboord gaan leveren wij gelukkig geen bijdrage.

De hoeveelheid rotzooi die we op deze manier als zeilers op ons geweten hebben zal wel een kleinigheid zijn in vergelijking met de afvalberg die wereldwijd geproduceerd wordt. Maar het neemt niet weg dat we ons steentje bijdragen terwijl de lage ecologische voetafdruk net één van de redenen was dat we voor het zeilersleven kozen. Helaas zijn veel van de verloren voorwerpen van plastiek en zal het dus letterlijk een eeuwigheid duren voor deze erfenis ooit opgeruimd raakt. De enige oplossing die we momenteel hebben is zo alert mogelijk proberen te zijn, en de kracht van de wind niet te onderschatten. Neptunus te vriend houden is één van onze prioriteiten, maar als het even kan, dan toch liever op een andere manier…