Ondertussen is het januari 2020 en ik kan nog altijd moeilijk geloven dat we met onze Puff helemaal tot aan de Canarische eilanden gevaren zijn. Bijna 6 maanden geleden vertrokken we onder een stralende zon uit Tholen in Nederland. Nu zitten we 2600 nautische mijl verder (een kleine 4700 km) onder een even stralende zon. We vaarden langs België en Frankrijk, staken de Golf van Biscaye over, hadden er toen even geen zin meer in, gingen toch verder langs de Spaanse rias die de moraal weer opkrikten. Dan verder via de Portugese westkust en de Algarve. Na wat twijfel gingen we toch naar Marokko – een keuze waar we heel blij mee zijn – om dan van daar de oversteek naar dit mooie plekje te maken. Een oversteek die ons het vertrouwen gaf dat we ook op langere tochten een ritme kunnen vinden dat ons ligt.
Het waren zes maanden van ups en ook downs, van heel veel leren over het zeilen, van het ontdekken van een stukje van de wereld, van nieuwe vriendschappen sluiten en van een groeiend vertrouwen in onszelf en in de Puff.

We hebben alsmaar meer zin gekregen om verder te gaan en om ons te wagen aan de ‘grote oversteek’ naar het Caraïbisch gebied. Of we hebben in elk geval zin om dat gebied met onze Puff te gaan verkennen. En dan moeten we die oversteek erbij nemen. Want eerlijk gezegd, die 3 weken op de oceaan staan niet op mijn bucket list. Drie weken omringd door alleen maar water dat er niet altijd even vredig bijligt, drie weken waarbij we in blokken van 3 uur slapen en ‘s nachts in het donker voor ons uit zitten staren onder de sterrenhemel of onder dreigende wolken, drie weken met tijd zat om over vanalles en nog wat na te denken en te filosoferen…. Er was een tijd dat ik dit een romantisch idee vond maar nu denk ik er wel anders over. Maar het hoort bij dit avontuur dus hoewel een deel van me er enorm tegenop ziet, kijkt een ander deel er ook naar uit om aan dit nieuwe hoofdstuk te beginnen.

Volgens onze originele planning zouden we ons nu volop moeten voorbereiden op die tocht. December-januari was het tijdstip dat we in gedachten hadden om – al dan niet via Kaap Verdië en eventueel Gambia- koers te zetten naar de Carieb. Maar er zit er hier eentje aan boord die een andere planning heeft…. Helaas heeft de voorbije tijd ons ook geleerd dat een dergelijke oversteek geen optie is voor ons vierpotig bemanningslid Sam. Een meerdaagse tocht is 1 ding, maar 3 weken vast zitten op een klein oppervlak dat constant beweegt en met weinig tot geen afleiding, is geen goed idee voor onze bejaarde hond. Toen we beslisten om hem mee te nemen op dit avontuur, wisten we dat de kans bestond dat hij er nog steeds bij zou zijn en we onze plannen zouden moeten aanpassen. Sam is ondertussen echt een oud ventje en ondanks zijn vele ouderdomskwaaltjes is hij nog steeds van de partij. Hij vormt dan ook de beslissende factor in onze verder planning.

Wat de komende maanden gaan brengen weten we dus even niet. Het is een vreemd gevoel om opeens geen duidelijk doel meer te hebben na al die tijd onderweg. Op dit moment focussen we op de eilanden hier in de omgeving, er is nog genoeg te zien en te doen. We genieten van de ruige natuur en het mooie weer. Er zijn plekjes om te watersporten, te klussen of gewoon even niets te doen. De Atlantische oceaan loopt niet weg en hoewel we onze vrienden die verder trekken zullen missen, is het niet bepaald een straf om hier wat langer te ‘moeten’ blijven… En daarna, dat laten we nog even open in onze planning…