Gastenvlagje nummer 5 wordt gehesen!

Na een vroeg vertrek uit Baiona varen we Portugees grondgebied binnen (of moet ik nu watergebied zeggen?). We passeren rio Mino die een natuurlijke grens vormt tussen Portugal en Spanje en gaan verder de nacht door. Als we ’s morgens bij zonsopgang de Portugeese kustlijn te zien krijgen, zijn we wat ontgoocheld. Na Spanje met zijn charmante dorpen, wordt de horizon nu afgelijnd door hoogbouw. Belgie staat nog steeds hoog in de rangschikking van de ‘lelijkste kusten- lijst ‘ maar dit komt aardig in de buurt…

We leggen aan in Povoa de Varzim, van waaruit we makkelijk naar Porto kunnen met de metro. Het onthaal in de haven is heel vriendelijk en de faciliteiten zijn dik in orde maar het laat een beetje een troosteloze indruk na met de vele vervallen bootjes die op de kant staan. Het grijze bewolkte weer helpt niet echt om de boel wat op te vrolijken.

Maar we zijn hier met een missie: Porto stad bezoeken en natuurlijk Porto proeven! Onze partners in crime zijn nog steeds onze zeevalk vrienden en we stappen met Janette en Hans op de metro. Na een uurtje rijden (plus een half uur om een ticketje uit de metro automaat te laten halen door een norse Portugees) zijn we op onze bestemming. Als we uitstappen is het nog steeds bewolkt en we zien een grijze stad. Maar zodra we een paar straten verder zijn, kleurt de stad blauw door de vele ‘azulejos’ waar gebouwen van elk formaat mee bezet zijn. Het prachtige station, de vele grote en kleine kerken, gewone huizen, musea,… Overal vertellen deze blauw beschilderde tegeltjes een verhaal.

Het oude centrum van Porto lijkt een aaneenschakeling van oude historische gebouwen. Vele daarvan zijn mooi gerestaureerd, andere zijn in een staat van verval maar ook die laatste hebben hun charme behouden. Alles ademt wel toerisme uit. Het ‘gewone leven’ is ver te zoeken en het is superdruk. Maar desondanks ben ik helemaal verkocht. Porto is mooi! Dit was geen bestemming die vroeger op mijn radar stond als mogelijke citytrip maar ik kan het nu alleen maar aanraden. We slenteren de hele dag door de vele steegjes en straten en werken ons door de ‘highlights’. Het wordt snel duidelijk dat we de volgende dag terug willen!

Op het einde van de middag ontmoeten we Carlos en Alexandra. Een Portugees koppel dat in de buurt woont en erop stond om onze Zeevalk compagnons door hun stad te gidsen, toen ze elkaar een tijd geleden hebben leren kennen op reis. Carlos blijkt een supergids te zijn en vertelt honderduit over de stad en haar geschiedenis. We leggen samen nog wat kilometers af en uiteindelijk ploffen we moe gewandeld op een stoeltje in het minst toeristische cafeetje aan de kade van de rio Douro. We sluiten de dag af met een lokaal pintje voor de mannen en een glas Douro wijn voor de vrouwen en krijgen nog een hoop tips mee voor het vervolg van onze reis.

Uiteindelijk nemen Kris en ik afscheid om de metro terug te nemen richting Puff en onze Sam die daar geduldig ligt te wachten en nog een lange avondwandeling krijgt.
De volgende dag gaan we weer op pad richting Porto. En deze keer is Captain Sam gewoon mee! Na Frankrijk en Spanje zijn we eindelijk weer in een land waar honden toegelaten zijn op het openbaar vervoer. We wandelen weer door de stad en Sam trippelt vrolijk mee. Deze bompa lijkt alsmaar fitter te worden!

We hebben nog heel wat op onze wish list staan van dingen die we willen zien en doen. Helaas teveel voor een dag dus we moeten keuzes maken. Een absolute aanrader is Palacio da Bolsa met zijn indrukwekkende kamers en patio. Wij kijken onze ogen uit terwijl Sam buiten een dutje ligt te doen op een tapijtje dat uit de tas van Janette gediept werd. De veiligheidsbeambte aan de toegang houdt een oogje in het zeil en als Kris na het bezoek van de Palacio onze Sam wil gaan losmaken, krijgt hij bijna een uitbrander. De bewaker had hem eerst niet herkend en dacht dat er een wildvreemde onze hond wilde meenemen.

Alles beschrijven wat we gezien hebben, is onbegonnen werk. We zouden hier ook makkelijk nog een dag kunnen doorbrengen maar er zijn nog zoveel plekken in Portugal die we willen zien dus we houden het bij een tweedaagse. We kunnen Porto echter niet verlaten zonder er ook van te proeven! Dus we duiken op het einde van de middag als rasechte toeristen nog een ‘Porto huis’ binnen voor een rondleiding en proeverij. Sam mag gewoon mee binnen, wandelt mee rond tussen de vaten en doet (alweer) een dutje, deze keer tussen de liters Porto terwijl wij genieten van een glaasje. Met spijt in het hart verlaten we ’s avonds laat de stad om de volgende dag onze trip verder te zetten.

Hoe mooi en leuk ik Porto ook vond, er is natuurlijk ook een keerzijde aan de medaille. We zagen er ook de vele daklozen en bedelaars waar de massa toeristen gewoon overheen stapt. En hoewel het overdag geen probleem is, horen we ook van Carlos dat je de ‘charmante’ steegjes aan de rand van het drukke centrum beter vermijdt in het donker. Armoede en drugs zijn er troef en worden letterlijk weggeveegd van de drukke toeristische straten. Het is een dubbel gevoel als we zeggen dat we een beperkt budget hebben voor deze reis…