We verblijven in Mindelo, de hoofdplaats van Sao Vicente, een van de vele eilanden die Kaap Verdië rijk is. Sommige zeilers noemen het ‘Afrika voor beginners’ en we zijn benieuwd waar deze term vandaan komt.
Voor een idyllische baai moet je niet in Mindelo zijn. Als we na onze nachtelijke aankomst wakker worden, zien we de ferries liggen, de wrakken in de baai, we horen het rumoer van de stad en dat alles tegen een dorre rotsachtige achtergrond. De stad zelf lijkt een mengelmoes van tegenstrijdigheden. Peperdure souvernirwinkeltjes naast een lokale markt waar de vrouwen aan en af lopen met overvolle fruitmanden op hun hoofd. Statige koloniale gebouwen tussen volgepropte rommelige winkeltjes. Dure wagens die zich een weg banen tussen bedelaars… De supermarkten zijn prijzig en we vragen ons af hoe de meerderheid van de bewoners zich dit kunnen permiteren. We zijn blij dat we het advies van voorgangers gevolgd hebben en onze voorraden ingeslagen hebben op de Canarische eilanden. Maar het is een raar gevoel als je bootje volgepropt zit met eten terwijl je bij het buitenkomen van een supermarkt door een man gevraagd wordt of je misschien wat te eten voor hem kunt kopen in de winkel.
Als we de eerste keer aan land komen om in te klaren, moeten we ook wennen aan de drukte. Na bijna een maand het slaperige El Hierro en 10 dagen moederziel alleen op ons bootje op de oceaan, is het gekrioel van mensen en auto´s een beetje overweldigend. We gaan op stap met Alphonso, een Spaanse solozeiler die we bij de douane tegen het lijf lopen en die hier jaren geleden al was. Op heel veel hoeken van de straat zien we groepen mannen die zitten te kaarten, bij de vismarkt worden kruiwagens vol vis voortgeduwd om direct te koop aan te bieden en op het marktplein worden dan weer hopen teenslippers, oude radios en zelfs een buitenboordmotor (!?) aangeboden. In de straten is het is een aan- en afrijden van de collectivos of kleine busjes voor het openbaar vervoer met een 12tal zitplaatsen maar waar makkelijk 20 mensen ingepropt zitten… Verder ademt de hele stad muziek. In bijna elke bar treden bandjes op en de aanstekelijke deuntjes vloeien in elkaar over. En er is natuurlijk de legende Cessaria Evora, een naam waarbij elke Kaap Verdiaan, arm of rijk, begint te gloeien van trots.
Een groot deel van ons verblijf in Mindelo staat in het teken van de feestdagen. Op kerstavond zakken we af naar de ‘Floating bar’ van de haven waar we ons tegoed doen aan een cocktail met leuk gezelschap en een optredentje erbovenop. Kerstdag zelf hebben we een ‘floating diner’ op het programma staan met de Dance-me en de MahiMahi. Elke crew maakt een andere gang en tussendoor hoppen we van boot naar boot. Het is gezelligheid troef en we genieten van het eten, de verhalen van onze medezeilers en hoe kan het ook anders – de muziek van Cessaria Evora op de achtergrond. En ook oudejaar brengen we grotendeels aan boord door. Deze keer brengen we iets te eten of te drinken mee aan boord van de Dance-Me waar we opnieuw een mooie avond beleven. Na middernacht trekken we nog even de stad in maar er hangt niet echt een leuke sfeer. Door de covid maatregelen zijn bijna alle bars gesloten en op elke hoek van de straat hangen groepjes mensen, veelal dronken. We vinden 1 bar die open is maar daar lijken dan weer enkel toeristen binnen te mogen en worden veel locals aan de deur geweerd. We houden het dan ook vrij snel voor bekeken en keren terug naar Puff. Daar moeten we helaas vaststellen dat het schip dat eerder die dag veel te dicht bij ons kwam liggen, onze antenne en ankerlicht omgemaaid heeft. De crew doet alsof hun neus bloedt en vindt het helemaal ok dat we nu zo dichtbij liggen dat we hen een hand kunnen geven vanuit onze kuip… Gelukkig is er niet echt iets stuk maar we besluiten wel wijselijk om de volgende morgen zelf een ander plekje te zoeken in de baai want onze buurman lijkt daar geen zin in te hebben.
Voor de rest houden we het rustig. We slenteren door de stad, zijn vaak aan boord van Puff en doen nog een paar uitstapjes. We nemen onder andere de collectivo naar het strand van Sao Pedro waar we al snel een ‘excursie’ aangeboden krijgen om met de schildpadden te gaan zwemmen. We slaan het aanbod af en installeren ons op het verlaten strandje. Hoewel we niet echt verwachten iets te zien, hebben we ons eigen snorkelgerief bij en als ik het water inga duurt het niet lang voor ik gezelschap krijg. Een grote zeeschildpad komt gracieus naast me zwemmen. Moest ik geen snorkel gehad hebben zou mijn mond waarschijnlijk opengevallen zijn…wat een prachtig dier… Ook Kris zwemt algauw tussen een 4-tal forse exemplaren en onze dag kan niet meer stuk.
Tenslotte brengen we ook een bezoek aan Santo Antao. Het zou het mooiste eiland van de archipel zijn en het zou dus te gek zijn om daar niet langs te gaan. Samen met Alphonso nemen we ‘s morgens vroeg de ferry en laten ons door een busje afzetten op de top van de Cova krater. Vandaar stappen we naar beneden richting Cidade das Pombas waarbij we afdalen door de ‘Valle de Paul’. De wandeling is een aanslag op onze knieën maar het voelt goed om nog eens onze benen aan het werk te zetten. We wandelen langs de pittoreske dorpjes, worden begroet door de lokale mensen en zijn omringd door bananenbomen, papayas, koffie planten en palmbomen. Bijna al het fruit en groenten van de eilandengroep komen uit deze vallei met zijn vruchtbare grond en eigen weersysteem.
In de late namiddag bevinden we ons weer op zeeniveau, net op tijd om de taxibus terug te nemen naar de haven en de laatste ferry terug naar Mindelo. Die blijkt tot onze verrassing vol te zitten en we kunnen enkel nog een ticket krijgen voor de volgende ochtend. Als we echter ons ticket goed bekijken zien we dat de datum amper te lezen is en we wagen onze kans; het is uiteindelijk niet zo dat er genummerde plaatsen zijn en heel veel mensen staan toch buiten aan dek. We schuiven dus netjes aan in de ellenlange rij om op te stappen, we laten braaf onze temperatuur opnemen in het kader van de covid maatregelen, geven ons ticket af dat op de stapel verdwijnt en kunnen rustig de ferry opstappen… Een uurtje later staan we terug in Mindelo.
Terug op Puff voelen we dat het tijd is. Kaap Verdië was voor ons enkel een tussenstop op weg naar de Caraïben. Door de feestdagen zijn we al langer gebleven dan gepland en we willen nu eindelijk wel eens dat Caraïbisch gevoel ondergaan. Er rest ons nu maar 1 ding: de Atlantische oceaan oversteken. Ik moet eerlijk toegeven dat dit niet iets is waar we naar uitkijken, maar het hoort erbij. En de tijd is rijp om de sprong te wagen. Een sprong van meer dan 2100 mijl met Martinique als eindbestemming.
See you on the other side!
We wensen jullie een mooie oversteek met gunstige wind!
Het is eindelijk mooier dan een roman van Proust !
Kusjes en tot binnenkort 🍷🍷