27 januari – 22 februari 2022. Martinique.

De ‘Pas ni pwoblem’ way of life.

Het is moeilijk om ons gevoel bij aankomst in Martinique te beschrijven. Dat heeft meer te maken met de ontlading en euforie na onze Atlantische oversteek dan met het eiland zelf. Maar toch, de groene heuvels die uit het kristalheldere water lijken op te rijzen, zijn een verademing na het dorre landschap van de Canarische eilanden en Kaap Verdië.

Eigenlijk wisten we niet echt wat te verwachten van de Franse Antillen. We hadden ons op voorhand niet in reisgidsen verdiept want de keuze op welk Caraïbisch eiland we zouden aankomen was al een paar keer veranderd. De finale beslissing was dan ook voornamelijk gebaseerd op de makkelijke inklaarprocedures en de soepelere covid-gerelateerde regels om het land in te mogen. Maar de eerste indrukken waren overweldigend en nadat we ons anker hadden laten vallen in de baai van Sainte Anne, zijn we 2 weken niet van ons plekje geweken. Ondanks de eerste shock van naast 200+ andere boten te liggen in de immense baai was het er heerlijk genieten van de rust, het kalme water, de zon en het weerzien van zeilvrienden.

^{Sainte Anne. Onze home base na de Atlantische oversteek.}

Saint Anne zelf is een klein toeristisch dorpje dat best wel charme uitstraalt met haar kleurrijke huisjes en vriendelijke Creoolse bevolking. Het was ook een prima eerste uitvalsbasis. We konden met de dinghy naar de haven van Le Marin waar we verschillende bootwinkels vonden voor het nodige materiaal. En aan de overkant van de baai vonden we een grote supermarkt met zijn eigen aanlegplaats voor bijbootjes. De ankerbaai zelf bood gezellige bars, mooie stranden en er vertrok een pad voor lange wandelingen langs de mangroves en kustlijn.

**_{Een wandelroute die vertrekt uit Saint Anne, brengt ons via bos en mangroves naar witte zandstranden.}**

We hadden ook wat kite surfers gezien en het duurde niet lang voor we er de kite-school vonden en onszelf een cadeautje gaven onder de vorm van een lessenreeks. Een paar dagen en een stevige hap uit ons budget later, was onze waterstart een feit en konden we wat korte stukken heen en weer varen. Met ons tweedehands materiaal aan boord waren we helemaal klaar om onze eerste stappen in de kite wereld te zetten en had Kris een alternatief voor het missen van zijn windsurf materiaal.

Ondertussen waren we ook weer ‘herenigd’ met een aantal bekende boten. De avondklok was nog steeds van kracht op Martinique maar behalve dat bars en restaurants na zonsondergang hun deuren dicht hielden, was er niet veel van te merken. De ‘sundowners on the beach’ en de eerste strand barbecue lieten niet lang op zich wachten en er werden regelmatig stoere en minder stoere verhalen uitgewisseld van de verschillende impressies van de Atlantische oversteek.

_{Barbecues and sundowners on the beach}

Ook bezoek aan boord bleef niet lang uit. Maar dan wel onder de vorm van een onverwachte logé. Onze zeilvrienden van de BetaLeonis zouden niet op tijd in Martinique zijn om hun broer te ontvangen. Samen met Alphonso, de Spaanse solozeiler die we in Kaap Verdië leerden kennen, vormden wij dan maar het ontvangst en opvang comité voor Maarten (kapitein Haddock voor de vrienden), die een ‘toffe pé’ bleek te zijn waar we veel plezier mee beleefden tijdens een kleine roadtrip op het eiland.

**_{Roadtrip met Maarten en Alphonso naar de mangrove van Presqu’ile de la Caravelle}**

_{We varen weg van St Anne langs ‘le Diamand}‘.

Uiteindelijk wilden we toch ook een ander stukje Martinique verkennen en gingen na een 14tal dagen toch andere oorden opzoeken. De zeiltochtjes waren rustig en de afstanden waren kort want de hele westkust is bezaaid met beschutte baaien waar we ons anker konden uitgooien. Een anker dat het helaas lastig leek te hebben om goed grip te krijgen op de ondergrond die veelal bedekt was met zeewier. Vaak moesten we 3-4 keer proberen tot we vast lagen en dat leidde wel tot de nodige frustratie en zeker ook tot de nodige stress als we een plekje moesten zoeken in een overvolle ankerbaai.

**_{Ondanks de vele zeilers en drukbezochte plekjes in Martinique, vinden we hier en daar een baai die we voor ons alleen hebben.}**

Eén enkele keer kwamen we toch wel heel vast te liggen. Nadat ik de motor in achteruit gezet had om het anker goed in te laten graven, begonnen we toch weer over de bodem te krabben tot we opeens muurvast lagen…. en met geen mogelijkheid weer losraakten… Op de bodem bleek een grote verzwaarde buis te liggen die niet op onze kaart stond aangeduid en waar we achter haakten. Er was gewoon geen beweging meer in te krijgen. Samen met een Frans koppel van een naburige boot dat ons ter hulp kwam, zijn we uren bezig geweest om te proberen loskomen. Helaas, niks hielp. Ondertussen was er ook een klein bootje de baai ingevaren die iedereen vroeg zich te verplaatsen omdat er de volgende dag een grote zwemwedstrijd zou plaatsvinden. Gelukkig hadden de mannen die typische creoolse relaxte mentaliteit en besloten dat we dan eventueel als bijkomende boei konden dienstdoen waar de zwemmers rond moesten.

^{Nakletsen met Alphonso over onze ankerperikelen en zijn hulp om ons weer los te krijgen}.

Maar daarmee was ons probleem niet opgelost natuurlijk, we hadden een duiker nodig. En die diende zich aan als onze reddende engel Alphonso die in een baai verderop lag maar de dag erop is teruggekeerd om ons te bevrijden. Ik moet er geen tekening bij maken dat daar de nodige hapjes, wijn en maaltijd tegenover stonden om hem ruimschoots te bedanken!

Behalve ankerperikelen en de gezellige avonden met medezeilers, stonden onze dagen vooral in het teken van genieten en verkennen van dit mooie eiland. Het is allemaal teveel om te beschrijven maar dit is een impressie hoe we Martinique beleefden :

We wisselen overvolle baaien af met plekken waar we moederziel alleen liggen (en dan ook meteen ´s morgens vroeg bezoek kregen van een donkere rib van de douane met 6 imposante mannen in uniform die even kwamen checken wie we waren).
We brengen uren door met snorkelen en blijven enthousiast elke keer opnieuw ´turtle, turtle, turtle´ roepen als we één van die fascinerende wezens onder water zien zwemmen of naast Puff even adem zien happen.
We leren de lokale rum appreciëren (niet dat we daar veel moeite mee hebben)..
We bezoeken de hoofdstad Fort de France of slenteren in de kleine dorpjes bij de baaien waar we voor anker liggen
We kopen onze groenten en fruit op de kleurrijke markten of bij de vele kraampjes die je overal tegenkomt langs straat.
We plonzen in verkoelend zoet water van een waterval na een pittige wandeling door een rivierbedding bij Saint Pierre.
We krijgen maar niet genoeg van de vele zonsondergangen of het uitzicht op de imposante vulkaan Mont Pelée.
We lachen met de kapriolen van pelikanen die zich lukraak in het water lijken te storten om dan enigszins versuft wat voor zich uit te zitten staren.
We vergapen ons aan de natuur die het regenwoud van Martinique rijk is.
We rijden door immense plantages van allerhande exotisch fruit.
We worden regelmatig doorweekt door één van de vele dagelijkse (warme) stortbuien die 5 minuten laten weer heeft plaatsgemaakt voor stralende zon.

En omdat ik waarschijnlijk nog vanalles vergeet, laat ik de foto’s maar voor zich spreken. Het is misschien omdat het ons eerste Caraïbische eiland was maar wij zijn in elk geval fan van Martinique!