Hier zijn we terug…. Deze keer niet in België maar terug op onze laatste stop van het eerste deel van ons zeilavontuur: El Hierro.

Hier namen we bijna 2 jaar geleden afscheid van Liza en Akko van sy Choctaw die hun tocht verderzetten richting Cabo Verde. Wij besloten onze viervoeter een pauze te gunnen door een paar maanden terug te keren naar België. Nooit hadden we kunnen vermoeden dat het zo lang zou duren voor we hier terug zouden zijn. Pas eind juli keerden we terug naar Puff en sindsdien brachten we onze tijd door op Tenerife en La Gomera. Het werd een afwisseling van werken, wandelen, genieten van het strand, tapas en een lekker wijntje onder de Canarische zon, het gezelschap van vrienden en medezeilers en de eerste zeiltochten.

De meeste eilanden en de havens waar we aanleggen voelen vertrouwd. De haven van Santa Cruz met zijn levendige Spaanse stad en het Anaga Parque Rural in de buurt, kennen we ondertussen door en door. De meer zuidelijke haven van San Miguel vinden we nog steeds even vreselijk. Niets te zien, behalve golfterreinen en Britse toeristen, kapotte moorings in de haven waardoor aanleggen een klein drama is en bijna dagelijks boten die tegen elkaar aanvaren… Het gezelschap maakt gelukkig weer veel goed. We hebben onze vrienden van de Ojala op bezoek, zien er de Blowing Bubbels en JanJorem crew terug én we maken kennis met de bemanning van de Beta Leonis.

• 

• 

• 

Als we bericht krijgen dat er een plekje is in de haven van San Sebastian de La Gomera, gooien we onze lijnen los en varen met een ideaal windje en niet al te veel deining naar het volgende eiland. We kunnen er helaas maar een weekje blijven want alles ligt daarna weer ‘vol’. Dat vol lijkt hier trouwens voor interpretatie vatbaar want net als in Santa Cruz de Tenerife zien we heel wat lege boxen.  Maar we zijn blij met onze tussenstop en gaan al snel op zoek naar de ‘tags’ die we hier samen met de Choctaw begin 2020 achterlieten. De verf van de lokale rommelwinkel is nog zo slecht niet want onze naam prijkt nog steeds op de havenmuur. We twijfelen nog even of we zouden gaan ankeren in Valle Gran Rey maar in de ankerbaai lijkt het wel behoorlijk vol te liggen en we besluiten koers te zetten naar het rustige Puerto de la Estaca in El Hierro, een dagtocht vanuit La Gomera.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Er is weinig wind voorspeld en voor het eerst sinds we in dit gebied varen is het water zo goed als vlak…. Geen deining die elke  keer onze kont oplift, geen geschommel, en dus ook geen nood aan een pilletje tegen zeeziekte deze keer (ja, ik word nog steeds regelmatig zeeziek, dat is helaas niet veranderd). Het is het ideale moment om onze halfwinder (een lichtweerzeil)  te testen. Het is wat zoeken hoe we alle lijnen moeten goedkrijgen maar als hij uiteindelijk ‘’vliegt”, kan de motor uit en glijdt Puff onder een stralende zon op een mooi tempo zuidwaarts. Zalig! Totaal niet te vergelijken met dezelfde tocht bijna 2 jaar geleden toen we met gereefd voorzeil van van de golven surften…  Sommige dingen veranderen af en toe gelukkig wel.

In El Hierro is de tijd dan weer blijven stilstaan. De haven lijkt nog steeds nieuw en ongebruikt, de policia portuaria heeft 5 dagen lang liever dat we ‘mañana’ terugkomen voor de check-in, de wasmachines die indertijd nog moesten aangesloten worden staan er nog steeds werkloos bij en dezelfde buschauffeur vliegt nog steeds een paar keer per dag de berg naar Valverde op en af met zijn (nu weliswaar enigszins versleten) race handschoenen aan.

• 

• 

De  sfeer is er ongedwongen en voor het eerst hebben we weer dat ‘vertrekkersgevoel’. De vlaggen van allerlei nationaliteiten kleuren de haven en de dag na onze aankomst is het eerste steigerfeestje al een feit. Iedereen brengt een natje en droogje mee en tot in de late uurtjes wordt er gekletst en worden plannen en ervaringen uitgewisseld. Op geen tijd wordt de haven een klein dorp waar iedereen iedereen kent. Dat de wereld sowieso klein is wordt ook weer snel bevestigd als we een Vlaming op de koffie krijgen die zoveel jaar geleden samen met Puff en haar vorige eigenaars in het Caraibische gebied heeft rondgezeild.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Het vertrouwde gevoel van de voorbije tijd zal echter binnenkort moeten wijken voor het onbekende. Vanaf hier gaan we nieuwe horizonten tegemoet. Na al die tijd, kijken we opeens weer dagelijks naar alle weer-apps, speurend naar een goed moment om de weektocht naar Cabo Verde te maken. Want het is tijd. We zijn er klaar voor. Of toch zo goed als. Er is altijd nog wel een klusje te doen of iets wat we willen kopen of moeten regelen. Ik denk niet dat ik me ooit echt klaar ga voelen. De comfortzone trekt als een magneet aan ons stalen bootje. ‘Havenplak’. Zo noemden onze vrienden van de Zeevalk het altijd en ik voel het nu ook. Maar gelukkig is de lokroep van het avontuur nog net iets sterker. Dus maken we ons elke dag een beetje meer klaar om de sprong te wagen….

Eens op de oceaan zijn we offline maar je kunt onze track volgen onder de “waar zijn we ” tab.